Panocek 3, 1977 r.

"Panocek 3" to praca Wojciecha Fangora, która powstała w 1977. Należy do słynnej serii "obrazów telewizyjnych", rozpoczętej przez artystę w połowie lat 70. XX w. Kompozycja przedstawia portret ubranego w smoking tytułowego "panocka", czyli po prostu "pana", stanowiącego typowy dla kultury masowej wizerunek osobowości telewizyjnej: prowadzącego teleturniej mężczyzny w średnim wieku. Płaskie, przekrzywione przedstawienie zostało przeniesione z ekranu telewizora za pośrednictwem fotografii. Następnie Fangor pokrył kompozycję gęstą siatką kropek - pikseli.
To właśnie wizerunki typowe dla amerykańskiej telewizji lat 70., obserwowane i uwielbiane przez miliony widzów, zainspirowały całą serię "obrazów telewizyjnych" Wojciecha Fangora. Oprócz kilku "Panocków" (analogiczny obraz "Panocek 2" z 1976 reprodukowany jest w katalogu "Fangor. Malarstwo", wydanym przez Wydział Malarstwa ASP w Gdańsku z okazji nadania artyście tytułu doktora honoris causa) artysta przeniósł na płótno słynne gwiazdy estrady, sceny z oper mydlanych czy reklam. Najbardziej inspirujące stało się znaczenie medium. Wspominając tamten czas, Wojciech Fangor powiedział: "Przez jakiś czas fascynowała mnie telewizja, w sensie medium. W tym okresie modna była filozofia Marshalla McLuhana, który mówił 'The medium is the message', że w samym medium jest zawarta treść, a nie w tej anegdocie, którą to medium przekazuje. Na tej podstawie robiłem trochę obrazów i rysunków, które miały związek z obrazem telewizyjnym" (Bzik kulturalny: Wojciech Fangor, 10.08.2011, Culture.pl).
Marshall McLuhan to niezwykle trafna referencja do postmodernistycznych wątków twórczości Wojciecha Fangora. Herbert Marshall McLuhan był kanadyjskim teoretykiem komunikacji, którego wypowiedzi o mediach i komunikacji przyniosły mu szeroki rozgłos w latach 60. XX w. To właśnie on był autorem tezy "globalnej wioski", w której sposób komunikacji ma większe znaczenie, niż jej treść. Współcześnie uznawany jest za jednego z najwybitniejszych teoretyków kultury masowej. Jego prowokacyjne i przełomowe tezy o zmodernizowanym społeczeństwie pozwalają nam lepiej zrozumieć najważniejsze tematy sztuki Wojciecha Fangora tego okresu: problemy społeczeństw późnego kapitalizmu, kultury masowej, znaczenia medium, wizerunku i przestrzeni wirtualnej. Co więcej, w sztuce wybitnego polskiego artysty do głosu doszły również typowe dla postmodernistów referencje do grafiki użytkowej.
Powrót do grafiki użytkowej Wojciecha Fangora szedł w parze z powrotem do figuratywności, który wydarzył się mniej więcej w tym samym czasie, co "obrazy telewizyjne" - w serii kompozycji zatytułowanych "Interface Space" (przestrzeń międzytwarzowa). Choć punkt odniesienia nadal stanowiła przestrzeń, w połowie lat 70. XX w. celem artysty nie była iluzja koloru w przestrzeni, a przestrzeń jako zjawisko materialne. W "Interface Space" artysta posługiwał się całą feerią znanych sobie środków malarskich, choć nadal pozostawał orędownikiem zapomnianej nieco za oceanem techniki olejnej. W tradycji europejskiego malarstwa osadził go jeszcze głębiej impresjonistyczny pointylizm, choć niepozbawiony op-artowskiej tradycji teorii koloru. Nienowoczesne rozwiązania malarskie stały się doskonałą formą do wyrażania refleksji o późnym kapitalizmie, nadając sztuce Fangora z lat 70. niebywale spójny, postmodernistyczny charakter. W tamtym czasie, na długo przed latami 90. i Jeffem Koonsem, było to świadectwem twórczej odwagi, a może i radykalizmu Wojciecha Fangora.
Przełom w malarstwie Fangora, który naznacza odejście od ikonicznych fal i kół do własnych, figuratywnych i graficznych korzeni, jest dobrą metaforą końca modernizmu. Po upadku wielkich, uniwersalistycznych tez, ich miejsce zajęły zagadnienia bliższe przyziemnym sprawom. Kosmiczny porządek zastąpił vox populi. Jak pisał Stefan Szydłowski, podsumowując eksperymentalny charakter twórczości tego artysty: "Po latach penetracji przestrzeni we wszelkich jej możliwych wymiarach, z kosmicznym włącznie, [Wojciech Fangor] nagle mówi, że równie ważne jest to, byśmy poznali samych siebie. My sami, nasze charaktery, temperamenty emanują, czasami się uzupełniają, przenikają, innym razem konfrontacyjnie zderzają" (Stefan Szydłowski, Wojciech Fangor: mała retrospektywa, [w:] "Fangor. Malarstwo", katalog wystawy, Wydział Malarstwa ASP w Gdańsku, red. Iwona Ziętkiewicz, Gdańsk 2015, s. 18).


W czasie okupacji studiował prywatnie u Tadeusza Pruszkowskiego i Felicjana Szczęsnego Kowarskiego. Uzyskał dyplom w warszawskiej ASP w 1946. Na festiwal Młodzieży i Studentów w Warszawie wraz z Henrykiem Tomaszewskim zaprojektował dekorację przestrzenną w plenerze. Odtąd prace malarskie były realizowane w relacji do przestrzeni poza obrazem - jak w słynnym “Studium przestrzeni" z 1958 roku, poprzedzającym światowe realizacje environments. Instalacje malarskie z lat 50. i 60., złożone z kolorowych kontrastujących kręgów i fal, dotykały problemów optycznych i były bliskie sztuce op - art. Ukoronowaniem tego okresu była indywidualna wystawa w Guggenheim Museum w Nowym Jorku (1970). Prowadził działalność pedagogiczną na uniwersytetach w Anglii i USA. Jego prace znajdują się w największych kolekcjach na świecie.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.