M 5, 1966/2001 r.

Wojciech Fangor określany jest mianem jednego z ostatnich "wielkich mistrzów" XX wieku. W latach 60. artysta zdobył uznanie przede wszystkim dzięki swojemu malarstwu abstrakcyjnemu, w ramach którego tworzył obrazy dające wrażenie ruchu. Jego eksperymenty miały status prekursorskich nie tylko w Polsce, ale także na arenie międzynarodowej. Lata 60. były dla Fangora intensywnym okresem. W 1961 roku artysta wyjechał z Polski do Stanów Zjednoczonych, gdzie został stypendystą Institute for Contemporary Art w Waszyngtonie (1962), a następnie Ford Foundation w Berlinie Zachodnim (1964-65). W połowie lat 60. mieszkał krótko w Wielkiej Brytanii, gdzie wykładał na Bath Academy of Art w Corsham. To właśnie w tym okresie namalował obrazy, które stanowiły jego indywidualny wkład w nurt minimal artu oraz op-artu. W tym czasie artysta stworzył najsłynniejszy cykl prac z charakterystycznymi okręgami oraz falami. Nazwa dzieła nawiązuje do miejsca, w którym powstało, czyli pracowni w Madison, bowiem artysta miał zwyczaj tytułować swoje obrazy od pierwszej litery nazwy miejsca, w którym je namalował. Obrazy Fangora z tego czasu to wibrujące feerie barw, które przenikają się w trudnym do uchwycenia momencie. Artysta potęgował nasycenie barw poprzez idealne wyrównanie powierzchni płótna, na którego powierzchni prawie nie widać śladów malarskiego procesu. Kontury tworzonych przez niego kompozycji de facto nie istnieją, co powoduje niezwykłe, iluzoryczne wrażenia optyczne. W tej samej stylistyce została wykonana zaprezentowana serigrafia - intensywnie żółte koło umieszczone w centrum zostało otoczone niebieskim oraz czerwonym okręgiem. Jak tłumaczył sam artysta: "Nikt nie operował wtedy miękkim, bez krawędziowym przejściem. Było to niestosowane, a formy czy wzorce w abstrakcjach zgeometryzowanych były zawsze krawędziowe. Op-art, minimal art, abstrakcja geometryczna, wszystkie te kierunki, nawet iluzoryczny op stosowały ostrą i konkretną definicję kształtu, nawet jeżeli przez rytmiczne zwielokrotnienie otrzymywały zawieszony w przestrzeni niematerialny efekt. Po moich kilku wystawach w latach 60. w Galerie Chalette zdobyłem duże uznanie ze strony Józefa Albersa, który oświadczył, że te bezkrawędziowe przejścia to jest ważna kontrybucja do nowej struktury formalnej obrazu. Jednak w tym czasie potężnym ruchem w Europie była Nouvelle Figuration, a w Stanach i Anglii pop-art. Oba te kierunki interesowała współczesna anegdota, absurd, masowa produkcja towarów konsumpcyjnych. Tematyka i obiekty współczesnej rzeczywistości materialnej, a nie nowego sposobu widzenia świata i jego nieoznaczoności, przemijalności i względności czasoprzestrzennej. Kilku artystów dostrzegło potencjał nowej formy nieokreśloności, względności, iluzyjności i w latach 60. i 70. zaczęli stosować tę metodę w swoich konstrukcjach. W Stanach Vasarely, Anuszkiewicz, Celentano, w Anglii Sedgley i Stefan Knapp, a w Polsce kilku dobrze znanych artystów. Ale od ustalenia pierwszeństwa i kolejności wydaje się być ważniejsze, że w bardzo krótkim czasie nowy sposób artykułowania formy na płótnie okazał się nie tyle nową ciekawostką, co językiem wizualnym, który przyniósł w sobie powiązania z nowym widzeniem fizycznej struktury elementarnych cząstek i nowej rewizji tak zakorzenionego w ludzkim umyśle zdrowego rozsądku i odwiecznej wiary w niewzruszoność dotychczasowych zasad logiki i obserwacji" (Z Wojciechem Fangorem rozmawia Stefan Szydłowski, [w:] Wojciech Fangor, katalog wystawy indywidualnej w Atlasie Sztuki, Łódź 2009, s. 41-55).

W czasie okupacji studiował prywatnie u Tadeusza Pruszkowskiego i Felicjana Szczęsnego Kowarskiego. Uzyskał dyplom w warszawskiej ASP w 1946. Na festiwal Młodzieży i Studentów w Warszawie wraz z Henrykiem Tomaszewskim zaprojektował dekorację przestrzenną w plenerze. Odtąd prace malarskie były realizowane w relacji do przestrzeni poza obrazem - jak w słynnym “Studium przestrzeni" z 1958 roku, poprzedzającym światowe realizacje environments. Instalacje malarskie z lat 50. i 60., złożone z kolorowych kontrastujących kręgów i fal, dotykały problemów optycznych i były bliskie sztuce op - art. Ukoronowaniem tego okresu była indywidualna wystawa w Guggenheim Museum w Nowym Jorku (1970). Prowadził działalność pedagogiczną na uniwersytetach w Anglii i USA. Jego prace znajdują się w największych kolekcjach na świecie.

OPŁATY I PODATKI:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.