Bez tytułu, 1972 r.

„Linią i kolorem wprowadza przestrzeń wewnątrz na zewnątrz, ukazuje wielość możliwych perspektyw.
Staje wprost przed jednym z najważniejszych swoich
problemów artystyczny - zagadnieniem przestrzeni”.

– STEFAN SZYDŁOWSKI

Wojciech Fangor zasłynął jako twórca barwnych okręgów, które, dzięki specjalnej technice malowania, w akcie odbioru dają wrażenie delikatnego, pulsującego ruchu. Jego sztuka swoją formą odpowiadała poszukiwaniom artystycznym mającym miejsce w latach 60. i 70. XX wieku, określanym jako op-art (choć krytycy zauważają, że na tle sztuki optycznej polski artysta wyróżniał się osobnym podejściem, w którym akcentował relacje przestrzenne powstające między dziełem i widzem). Został on doceniony nie tylko w Polsce, lecz również w Stanach Zjednoczonych, gdzie spędził wiele lat swojego życia. Wyrazem tego uznania była organizacja monograficznej wystawy jego twórczości w Guggenheim Museum w Nowym Jorku w 1970 roku – jak dotychczas był to jedyny monograficzny pokaz polskiego artysty w owej instytucji. Fangor działał nie tylko w medium malarstwa. Zajmował się również plakatem, a jego dorobek w tej dziedzinie uważa się za inicjujący dla zjawiska określanego mianem „polskiej szkoły plakatu”. Kolejną formą twórczości, którą zajmował się artysta, były przestrzenne instalacje – wykonane w 1958 roku razem ze Stanisławem Zamecznikiem „studium przestrzeni” uważa się za pierwszy w Polsce environment, składający się w tym przypadku z płócien zaaranżowanych w przestrzeni.

Od końca lat 50. poprzedniego wieku podstawowym środkiem wyrazu w pracach Fangora był kolor. Nasycone barwy jego obrazów często prezentowały się wyraziście na białym tle dzięki sile kontrastu. Krawędzie abstrakcyjnych figur na tych obrazach pozostają rozmyte i nieostre. Z perspektywy czasu tego typu poszukiwania artysty narzucają skojarzenia z jego późniejszą twórczością powstającą po wyjeździe z Polski w 1961 roku – początkowo na Zachód Europy, a następnie do Stanów Zjednoczonych Ameryki. Jednak już wtedy w Warszawie, pod koniec lat 50., artysta zaczynał wypracowywać szczególną fakturę swoich płócien, której główną cechą jest rezygnacja z ostrej krawędzi figury. Efekt ten, wielokrotnie wykorzystywany przez Fangora podczas malowania barwnych okręgów, jest jego cechą rozpoznawczą.

Efekt bliski „sfumato” wymagał niewątpliwie precyzji w pracy malarskiej oraz opanowania techniki. Najprawdopodobniej konieczna była przy jego zastosowaniu znajomość właściwości wykorzystywanych materiałów oraz ich zachowania w kontakcie z podłożem malarskim. W tym punkcie właśnie można szukać podstawowej różnicy między procesem powstawania najlepiej znanych prac Fangora oraz jego rysunków.

Nowożytna teoria sztuki widziała w rysunku medium najbardziej niezapośredniczone. Jego bezpośredniość miała wiązać się z możliwością zawarcia w nim myśli artysty – zamysłu dzieła, co określano terminem „disegno”. To właśnie swobodny kontakt twórcy z materiałem miał być rękojmią transmisji idei. Podobnie można postrzegać barwne prace na papierze prezentowanego artysty. Wydają się być one szybkim zapisem artystycznego pomysłu, chęci sprawdzenia w praktyce kolorystycznych połączeń i wybranych dla nich kształtów. Rysunki Fangora charakteryzują się swobodą podejścia do zagadnienia. Tworząc prace na papierze kredkami, artysta nie spotykał się z ograniczeniami materiałowymi właściwymi malarstwu. Użycie farby powodowałoby konieczność odpowiedniego jej rozprowadzenia dla osiągnięcia zamierzonego efektu. Rysunek z kolei – choć posiadał własne ograniczenia związane z jego materią – pozwalał na znacznie większą swobodę. Stąd widoczna w nim dynamiczna kreska,
która zarysowuje kształt w sposób ogólny, ale bez dbałości o stworzenie precyzyjnie ujętej figury. Nie bez znaczenia pozostają barwy, które Fangor łączył w sposób kontrastowy, zestawiając przykładowo kolory ciepłe z zimnymi dla osiągnięcia intensywniejszego efektu. Nie zmienia to faktu, że cienkość kreski oraz lekkość, ulotność kompozycji niejednokrotnie powodowała powstanie pracy o delikatnym wyrazie, jak w przypadku rysunku artysty prezentowanego w niniejszym katalogu. Pochodzi on z 1972 roku, z czasu gdy Fangor przebywał w Stanach Zjednoczonych. Powstał stosunkowo niedługo po wspomnianej nowojorskiej wystawie, gdy malarz stał się bardziej rozpoznawalny i cieszył się zainteresowaniem publiczności.

W czasie okupacji studiował prywatnie u Tadeusza Pruszkowskiego i Felicjana Szczęsnego Kowarskiego. Uzyskał dyplom w warszawskiej ASP w 1946. Na festiwal Młodzieży i Studentów w Warszawie wraz z Henrykiem Tomaszewskim zaprojektował dekorację przestrzenną w plenerze. Odtąd prace malarskie były realizowane w relacji do przestrzeni poza obrazem - jak w słynnym “Studium przestrzeni" z 1958 roku, poprzedzającym światowe realizacje environments. Instalacje malarskie z lat 50. i 60., złożone z kolorowych kontrastujących kręgów i fal, dotykały problemów optycznych i były bliskie sztuce op - art. Ukoronowaniem tego okresu była indywidualna wystawa w Guggenheim Museum w Nowym Jorku (1970). Prowadził działalność pedagogiczną na uniwersytetach w Anglii i USA. Jego prace znajdują się w największych kolekcjach na świecie.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.