PORTRET ADOLFA TETMAJERA - OJCA ARTYSTY, przed 1892

Włodzimierz Przerwa-Tetmajer ukończył filologię klasyczną na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, poczym studiował malarstwo w Akademii wiedeńskiej (1882) u Ch. Griepenkerla, w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych (z przerwami w latach 1875-95) u Władysława Łuszczkiewicza, Floriana Cynka, Leopolda Loefflera i Jana Matejki, a także w Monachium u A. Wagnera i w paryskiej Académie Colarossi. Po uzyskaniu stypendium cesarskiego przebywał w Rzymie. Po powrocie mieszkał w Krakowie, gdzie miał pracownię. Od 1890 często przebywał w Bronowicach pod Krakowem, a w 1895 zamieszkał tam na stałe. Ożenił się z córką tamtejszego gospodarza Anną Mikołajczykówną. Był pierwowzorem postaci Gospodarza w dramacie Stanisława Wyspiańskiego Wesele. Od roku 1897 był członkiem i uczestnikiem wystaw Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka". Był także jednym z założycieli Towarzystwa "Polska Sztuka Stosowana" (1901), członkiem i wiceprezesem grupy "Zero". Malował barwne sceny rodzajowe, głównie o tematyce wiejskiej i pejzaże. Zajmował się grafiką, ilustracją książkową, scenografią oraz malarstwem ściennym. Jego dziełem jest, m.in. polichromia kaplicy Św. Trójcy w katedrze na Wawelu. "(…) aczkolwiek w dorobku Tetmajera przeważa kierunek ludowy, nie ogranicza się artysta bynajmniej do tej sfery, ale ogarnia całą dziedzinę malarskiego kunsztu, (…) ma na swe usługi niemal wszystkie dziedziny malarstwa i we wszystkich przedstawia się jako majster pierwszorzędne-go talentu. (…) Włodzimierz Tetmajer (…) jest także portrecistą - i jak we wszystkich dziedzinach, tak i w tej talent jego stworzył dzieła niepośledniej wartości." (J. Czernecki, Włodzimierz Tetmajer, Kraków 1911, s. 5 i s. 12). Znane z publikacji, pó¼ne wizerunki Adolfa Tetmajera (1813-1892) namalowane przez jego syna Włodzimierza, wykazują duże podobieństwo do prezentowanego na aukcji dzieła; por: Portret ojca, "Świat" (Warsz.), 1908, nr 2 s. 5; Portret Adolfa Tetmajera (ojca artysty), ok. 1900, J. Dużyk, Sława, Panie Włodzimierzu, Kraków 1998, il. 2 po str. 48.