Dziennik B 1399-1443, 1988/1992

Dwadzieścia pięć lat temu Pawlak zaczą swój gigantyczny cykl Dzienników. Podstawę stanowią obrazy olejne. Uzupełnieniem są inne prace klasyfikowane jako Dzienniki A, B, C, D... aż do I. Dzienniki B są zapisem codzienności przetwarzanej po wielokroć przez artystę. To gabloty wypełnione niepotrzebnymi drobiazgami, zużytymi ołówkami i tubkami farb, fragmentami kopert, biletami. Każdy, nawet najdrobniejszy obiekt zostaje opatrzony kolejnym numerem. Wszystkie tworzą swoisty biogram artysty. Są obok Dzienników olejnych najważniejszym elementem całego procesu twórczego.

Włodzimierz Pawlak (1957)
Studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, dyplom uzyskał w prac. prof. Rajmunda Ziemskiego. Od 1982 roku był związany z warszawską formacją artystyczną Gruppa (w jej skład wchodzili także Paweł Kowalewski, Ryszard Grzyb, Jarosław Modzelewski, Ryszard Wo¼niak). Malarz, performer, poeta i teoretyk sztuki, były pedagog. Jedna z najwybitniejszych postaci polskiej sztuki współczesnej. W latach 80 dał się poznać jako artysta wrażliwy na wydarzenia społeczne i polityczne czasu stanu wojennego. Komentował zastaną sytuację, sięgając po niewyszukaną, trafiającą wprost metaforykę. Lata 90. to czas eksperymentów w twórczości artysty. Wówczas powstały cykle: Tablice dydaktyczne oraz Dzienniki. Także w tym okresie stworzone zostały prace podejmujące swoisty dialog z mistrzami awangardy Kazimierzem Malewiczem oraz Władysławem Strzemińskim. Wieloletnie lektury myślicieli tego okresu zaowocowały u Pawlaka w prace niezwykle dojrzałe, naznaczone ładunkiem mistycznym.