Z cyklu: Twarze, 1942 r.

Prezentowana praca pochodzi z cyklu Twarze. Ten ledwie zarysowany półprofil ludzki sprawia wrażenie wygiętego z miękkiego, plastycznego drutu. Artysta posłużył się w niej energicznie prowadzoną, ale przy tym bardzo płynną, kreską. Oszczędność gestu stała się tutaj czynnikiem intensyfikującym wrażenie grozy, tragedii i pustki, z jaką mierzy się portretowana postać. Strzemiński, sam w wyniku wybuchu granatu został boleśnie doświadczony podczas pierwszej wojny światowej (stracił rękę, nogę i wzrok w jednym oku), był szczególnie wyczulony na tragedie, jakie rozgrywały się wokół niego podczas działań drugiej wojny światowej. Życie na strzępach normalności, gdy nie mógł swobodnie tworzyć, a jego niepełnosprawność stała się większym niż dotąd ciężarem sprawiło, że jego prace z tego czasu są pełne goryczy i poczucia niezrozumienia.
Strzemiński był artystą bardzo pewnym swojej twórczości. Wraz z żoną, Katarzyną Kobro, w latach 20. XX wieku wprowadził Polskę w świat awangardy rosyjskiej, dzięki nauce w moskiewskich Pierwszych Państwowych Wolnych Pracowniach Artystycznych oraz kontaktami z Kazimierzem Malewiczem. Szybko jednak małżeństwo zaczęło poszukiwać własnych środków wyrazu artystycznego. Strzemiński zupełnie poświęcił się teorii unizmu, którą przez wiele lat doskonalił, opisywał i badał w swoich pracach.
Lata 40. i wydarzenia drugiej wojny światowej zmusiły artystę do odłożenia do czasu swoich eksperymentów, przynajmniej w warstwie praktycznej. Powstało wówczas wiele cykli rysunkowych. Charakterystyczne szkice, wyglądające jak wykonane jedną, płynną, wijącą się kreską, balansują na granicy figuralności i abstrakcji. Pomimo daleko posuniętego uproszczenia artysta doskonale potrafił uchwycić nastrój i napięcie zarejestrowanych przez niego sytuacji. Przykładem tutaj są cykle Deportacje, Ręce, które nie z nami, czy jeden z najbardziej emocjonalnych Twarze. Duża intuicja emocjonalna twórcy pomogła mu w zamknięciu w kilku dynamicznie prowadzonych kreskach więcej ekspresji i prawd o portretowanej osobie, niż w niejednym realistycznym portrecie znanym historii sztuki. Prace te z jednej strony pełne wdzięku i swobody kryją też w sobie tajemnicę, której odkrycie niekoniecznie będzie dla odbiorcy przyjemne.
Władysław Strzemiński to artysta, który niejako powraca na polską scenę sztuki. Dzieje się to za sprawą długo wyczekiwanego filmu, który reżyseruje Andrzej Wajda. Biorąc pod uwagę sumienne przygotowanie reżysera do pracy, bowiem niemal recytuje on na planie fragmenty traktatów Strzemińskiego, spodziewać należy się dzieła, które rzuci nowe światło na założyciela przełomowej, łódzkiej grupy a.r.

Edukację artystyczną rozpoczął w 1918 r. od zajęć z Pierwszych Państwowych Wolnych Pracowni w Moskwie. W tym czasie nawiązał artystycznie kontakty z K. Malewiczem i W. Tatlinem. W 1921 r. przeprowadził się do Wilna, gdzie współorganizował Wystawę Nowej Sztuki (1923 r.) oraz grupy Blok Kubistów, Suprematystów i Konstruktywistów. Był członkiem międzynarodowej grupy Abstraction-Creation. Od roku 1931 przebywa w Łodzi, gdzie współtworzy Międzynarodową Kolekcję Sztuki Nowoczesnej. Po 1945 r. zajmuje się nauczaniem w łódzkiej PWSSP. Swoją twórczością wniósł wiele w światową awangardę. Krytyka światowa zalicza Strzemińskiego do ścisłej czołówki artystów XX wieku.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.