Sosny nad morzem, 1939 r.

Początki twórczości artystycznej Władysława Strzemińskiego związane były ze środowiskiem awangardy rosyjskiej. Po osiedleniu się wraz z żoną Katarzyną Kobro w Polsce w 1922 roku współpracował z czasopismem "Zwrotnica" założonym przez Tadeusza Peipera, na łamach którego opublikował m.in. "Notatki o sztuce rosyjskiej" będące pierwszym tekstem o kondycji awangardy rosyjskiej w Polsce. Od lat 20. Strzemiński opracowywał własną teorię sztuki, którą zdefiniował jako unizm. Teoria ta, początkowo odnosząca się do malarstwa, w późniejszych latach rozszerzona została na architekturę, rzeźbę oraz typografię. Unizm był dążeniem do uzyskania efektu oddziaływania na widza wyłącznie za pomocą elementów plastycznych dzieła (kształt, kolor, podziały plastyczne) - w odróżnieniu od sztuki budującej napięcie za pomocą światłocienia, scen rodzajowych, planów. Strzemiński jako pionier konstruktywistycznej awangardy lat 20. i 30. Uczestniczył w tworzeniu artystycznych ugrupowań w Polsce, takich jak: Grupa Kubistów, Konstruktywistów i Suprematystów "Blok", Praesens, a.r. Po latach formalnych poszukiwań artysta dokonał rozróżnienia pomiędzy tworzonymi przez siebie pracami unistycznymi a obrazami eksperymentalnymi, do których zaliczał kubistyczne martwe natury i morskie oraz miejskie krajobrazy. Były to zazwyczaj prace małoformatowe, intymne, w których trzon stanowiły stosunki przestrzenne pomiędzy plamami barwnymi i biomorficznymi. W przeciwieństwie do unistycznych prac Strzemiński właśnie w interpretacji natury widział możliwość eksperymentu, korzystania z naturalnie istniejących rytmów, irregularnych symetrii, giętkich linii czy pulsujących plam barwnych. Wakacje spędzone wraz z rodziną nad morzem w 1939 roku zaowocowały powstaniem serii pejzaży morskich oraz rysunków przedstawiających nadmorskie sosny. Rysunek "Sosny nad morzem" jest znakomitym przykładem stylu Strzemińskiego z tego czasu oraz śladem intymnego spojrzenia artysty na motywy występujące w jego pracach.
Edukację artystyczną rozpoczął w 1918 roku od zajęć z Pierwszych Państwowych Wolnych Pracowni w Moskwie. W tym czasie nawiązał artystycznie kontakty z Kazimierzem Malewiczem i Wladimirem Tatlinem. W 1921 roku przeprowadził się do Wilna, gdzie współorganizował Wystawę Nowej Sztuki (1923) oraz grupy Blok Kubistów, Suprematystów i Konstruktywistów. Był członkiem międzynarodowej grupy Abstraction-Creation. Od roku 1931 przebywał w Łodzi, gdzie współtworzył Międzynarodową Kolekcję Sztuki Nowoczesnej. Po 1945 zajmował się nauczaniem w łódzkiej PWSSP. Swoją twórczością wniósł wiele w światową awangardę. Krytyka światowa zalicza Strzemińskiego do ścisłej czołówki artystów XX wieku.