Pejzaż - Kłosy, 1950 r.

Prezentowana praca, zachwycająca optymizmem, świeżością i energią, powstała w 1950 roku, w dramatycznym i przełomowym momencie życia artysty. Okres powojenny był momentem największego oddziaływania Władysława Strzemińskiego na późniejsze losy polskiej sztuki. Był natchnieniem i inspiracją dla całego pokolenia młodych artystów, którzy rozpoczęli edukację artystyczna tuż po wojnie, a jednocześnie jego powojenne losy napiętnowane były tragizmem. W 1945 Strzemiński objął stanowisko wykładowcy w łódzkiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych (PWSSP), której był współzałożycielem (dziś uczelnia nosi jego imię). W tym też roku przekazał swą spuściznę artystyczną Muzeum Sztuki w Łodzi. W 1948 roku zaprojektował Salę Neoplastyczną, będącą integralną częścią ekspozycji tegoż muzeum. W 1950, czyli w roku powstania prezentowanej pracy, został na polecenie Ministerstwa Kultury i Sztuki, zwolniony z pracy na uczelni pod zarzutem nie respektowania norm doktryny realizmu socjalistycznego. Zmarł dwa lata później, uważa się że głodu (film dokumentalny "Podaj cegłę, czyli polski socrealizm" autorstwa Andrzeja Sapiji), co czyni z niego ofiarę systemu, tym dramatyczniejszą, że artysta przez całe życie wierny był swoim lewicowym przekonaniom. Został pochowany na Cmentarzu Starym w Łodzi. W momencie odwilży, na przełomie 1956/1957 odbyła się w Łodzi i Warszawie pośmiertna wystawa Strzemińskiego i jego żony Katarzyny Kobro. W 1958 została opublikowana książka artysty "Teoria widzenia" napisana w okresie 1948-1949, będąca w dużym stopniu zapisem jego wykładów na uczelni z tego czasu. Nie sposób przecenić wpływu tej książki na kolejne pokolenia twórców awangardowych i neoawangardowych w Polsce.