PORTRET CHŁOPCA, ok. 1930

Malarz, grafik, pedagog, autor prac z teorii i historii sztuki. W latach 1912-1917 studiował w Krakowie u Teodora Axentowicza i Józefa Mehoffera. W l. 1918-1921 uczył rysunku i malarstwa w Korpusie Kadetów w Modlinie, podróżował do Paryża i Francji; 1921-1934 wykładał rysunek i malarstwo w szkołach poznańskich. Związany ze zrzeszeniem Świt, współorganizator stowarzyszenia Plastyka i Awangarda (następnie Nowa Generacja); w latach 30. XX wieku wystawiał też kilkakrotnie z Cechem Artystów Plastyków Jednoróg. Od roku 1934 zastępca profesora w Katedrze Rysunku na Wydziale Architektury Politechniki we Lwowie, od 1937 kierował Rysunkowym Ogniskiem Wakacyjnym w Krzemieńcu. Od 1945 roku w Gdańsku, profesor rysunku i malarstwa na Wydziale Architektury. Malował portrety, kompozycje figuratywne, pejzaże i architekturę. Jego twórczość plastyczną można traktować jak skróconą historię polskiej sztuki XX wieku: od wpływów secesyjnej sztuki Wyspiańskiego oraz fascynacji malarstwem Cézanne’a i Bonnarda, przez ekspresyjną formistyczną deformację (m.in. martwe natury, drzeworyty z cyklu Don Quijote, 1922-1924) i kubizujący klasycyzm do kolorystycznej konstrukcji obrazów z lat 30. i 40. W 2. połowie lat 50. zaczął tworzyć płótna bliskie postimpresjonistycznej, aluzyjnej abstrakcji, od lat 60. do początku lat 80. powstają nieprzedmiotowe, "panoramiczne" widoki morza i wyabstrahowanych fragmentów natury.