Hucułka, 1915 r.

Władysław Jarocki - przedstawiciel środowiska artystów Młodej Polski oraz członek Wiedeńskiej Secesji. Artysta wszechstronny - architekt, malarz, pedagog związany ze szkołami artystycznymi we Lwowie oraz Krakowie, zajmował się szeroko pojętą działalnością kulturalną promującą polską sztukę m.in. w Petersburgu i Wenecji, był jednym z założycieli miesięcznika Sztuki Piękne. Malarstwem zainteresował się podczas studiów na lwowskiej Politechnice, od samego początku zafascynowany był lokalnym folklorem, który badał przy okazji swoich prac architektonicznych m.in. w guberni Kurskiej, na Krymie i Kaukazie. W 1904 roku wyjechał wraz z Franciszkiem Pautschem i Kazimierzem Sichulskim do Tatarowa nad Prutem, by malować Hucułów. Później wielokrotnie powracał na tereny zamieszkiwane przez tę grupę etniczną, aby kontynuować swoje studia. Pierwsze tak zwane prace huculskie wystawił w krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych w latach 1905 i 1906. Większość najbardziej charakterystycznych dla malarstwa Jarockiego obrazów o tej tematyce powstała przed 1918 rokiem, powracał jednak do motywów ludowych przez cały okres artystycznej aktywności. Wyznacznikami stylu artysty są kompozycje o monumentalnym charakterze, przedstawiające najczęściej umieszczoną centralnie postać na tle rozległego pejzażu, nierzadko z typową dla danego regionu architekturą. Bohaterowie obrazów Jarockiego zachwycają swoją dostojnością, artysta nie uciekał też od tak znamiennej dla sztuki Młodej Polski dekoracyjności, uwidaczniającej się w szczegółowo odwzorowanych wielobarwnych strojach ludowych. Prezentowany obraz stanowi sztandarowe dla okresu fascynacji huculszczyzną dzieło powstałe w najbardziej płodnym i barwnym okresie artystycznej działalności Władysława Jarockiego.