Ostatni toast, 1982 r.

Instalacja "Ostatni toast" powstała w pracowni artysty w Zakopanem w czerwcu 1982 roku po realizacji filmu dokumentalnego pod tytułem "Hasior" w reżyserii Jerzego Passendorfera. Jest to asamblaż złożony ze stłuczonego kieliszka i noża wbitego w wyobrażenie krwawiącego serca. Kompozycja stanowi próbę rozliczenia artysty z własnym alkoholizmem, który rujnował jego życie i zdrowie.
Władysław Hasior znany jest przede wszystkim z wyjątkowych asamblaży i instalacji wykonywanych z przedmiotów codziennego użytku. W obrębie jednego dzieła łączył ze sobą potłuczone butelki, fragmenty tkanin, futer, drutów, włosów, gwoździ, instrumentów muzycznych, jarmarcznych, plastikowych zabawek i gipsowych odlewów ludzkich organów, tworząc nowe konteksty parareligijne i często postrzegane jako bluźniercze. To właśnie za archetypiczne narracje zawarte w czerpiących zarówno z folkloru, jak i kultury masowej, za dramaturgiczny potencjał i motywy misterium religijnego, najbardziej doceniono twórczość tego artysty.
Choć uznawane za obrazoburcze, dzieła Hasiora nigdy nie miały na celu prowokacji. Jak powiedział w 1997 roku: "Posądzanie mnie o świadome prowokacje artystyczne samo w sobie jest prowokacją pod moim adresem. Nigdy, powtarzam, nigdy nie wykonałem żadnego eksponatu z intencją prowokacji. Nie miałem w sobie nic z natury szturmowego wynalazcy, tworzącego ze świadomością, że jest w awangardzie. (…) Koncentrowałem się wyłącznie na dramacie ludzkim czy dramacie natury i przyrody. Liczyła się dla mnie i liczy nadal ekspresja, nie ta fryzjersko-kosmetyczna, sztucznie wymyślona, ale naturalna i autentyczna. Jeżeli natomiast tworzyłem prace, przy których się nie zasypia, to znaczy, że coś mi się udało, że nie pozostałem obojętny" (Władysław Hasior w rozmowie z Piotrem Sarzyńskim, Jestem powiatowym plastykiem, "Polityka", nr 21 [2090], 24.05.1997, s. 58-60).
Artysta, urodzony w Nowym Sączu, związany był z Zakopanem. To właśnie tam w latach 1947-52 uczył się u Antoniego Kenara. Następnie studiował na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych u Mariana Wnuka, Oskara Hansena i Jerzego Sołtana. Pierwsze asamblaże zaczął tworzyć w 1957 roku. Nieustannie eksperymentował z materiałem - interesowała go ceramika, drewno, kamień, ready-made, fotografia. Mimo międzynarodowego uznania, pozostawał na uboczu ogólnopolskiego środowiska artystycznego. Prężnie działał lokalnie - w Zakopanem nie tylko jako twórca, lecz także animator kultury. Podsumowując jego twórczość, Anna Potocka pisała: "Język artystyczny Hasiora operuje oczywistymi wyrażeniami i tajemniczymi frazami. Wnikliwe przyglądnięcie się większej grupie prac pozwala dostrzec konsekwencję lingwistyczną tej sztuki. Spójność językowa wynika u outsiderów z domkniętej, wewnętrznie uzasadniającej się struktury osobowości. Dotyczy to zarówno artystów, jak i pisarzy. U każdego z nich istotne jest źródło symboli. Dla Hasiora tym źródłem są rzeczy codziennego użytku, kiczowate dewocjonalia i przedmioty zużyte lub zniszczone. Ten zestaw znaczeniowy otwiera przed nim spore możliwości, ponieważ obejmuje najważniejsze tematy gnębiące wszystkich outsiderów: banalność codzienności, autorytarność religii i nieodwracalność przemijania. Bycie outsiderem kryje w sobie wielki potencjał twórczy, który jednak często milczy, bo nie potrafi zbudować wypowiedzi. Hasiora to nie dotyczy. Wypracował skuteczne narzędzie wypowiedzi, dostosowane do treści, które przeczuwał. Nie chciał ich płoszyć powagą i patosem, więc dobrał słowa obiegowe, kiczowate i naiwne. Nauczył się nimi podstępnie operować i pokazał, że można je zamienić w przekaźniki niemalże ewangeliczne. Magiczna metamorfoza 'tandetnego' we 'wzniosłe' ujawnia wielki talent lingwistyczny" (Maria Anna Potocka, Outsider - między Bogiem a sobą samym, [w:] Władysław Hasior. Europejski Rauschenberg?, katalog wystawy, Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie, Kraków 2014, s. 80-82).


Studiował na Wydziale Rzeźby warszawskiej ASP. W latach 1957-68 pracował jako nauczyciel w Szkole Kenara w Zakopanem. W latach 1970-71 pracował jako scenograf w Teatrze Polskim we Wrocławiu i pedagog tamtejszej PWSSP. Znany przede wszystkim jako twórca monumentalnych rzeźb i łączonych wraz z ich realizacją akcji efemerycznych - Słoneczny rydwan, Płomienne ptaki, Ogniste ptaki, Płonące sztandary. Równolegle ze "Sztandarami" i realizacjami monumentalnymi tworzył kameralne rzeźby. W latach 80. i 90. tworzył "Portrety" w technice assemblage'u i collage'u. Asamblaże tworzył od 1957 roku. Reprezentował Polskę na Biennale w Sao Paulo w 1965 i 1971 roku, Biennale w Wenecji w 1970 roku i wielu innych prestiżowych międzynarodowych wystawach.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.