Kompozycja, lata 70. XX w.

Władysław Hasior był postacią nietuzinkową, niezwykle barwną i oryginalną, co widoczne jest także w jego twórczości. Artysta został okrzyknięty "najzdolniejszym uczeniem Rauschenberga i Warhola", choć sam nigdy nie chciał być zaliczany do nowoczesnych trendów w sztuce ani szufladkowany. Nieraz krytycy określali go mianem prowokatora oraz buntownika. Jego dzieła niezmiennie szokowały, wzbudzały skrajne emocje i często postrzegane były jako kontrowersyjne. Jak twierdził sam artysta, sztuka powinna być prowokacją skłaniającą do refleksji i ma służyć przede wszystkim uzewnętrznianiu wrażliwości. Dodatkowo był postacią o temperamencie społecznika, nierzadko postrzeganą jako obrońca ludu. W centrum jego artystycznych zainteresowań zawsze znajdował się człowiek.

Hasior czerpał przede wszystkim ze sztuki ludowej oraz natury. Tworzył, opierając się na motywach ludowych, chrześcijańskich, martyrologicznych oraz narodowych. Nieraz jego asamblaże przywodziły na myśl jarmarczny charakter, ale Hasior łączył je z powagą przekazu. Zdarzało się, że eksperymentował, podnosząc fragmenty zwykłego życia do rangi wysokiej sztuki. Podobnie w zaprezentowanej pracy artysta wykorzystał naczynie przypominające blachę do pieczenia, rozbitą lampę, a w centrum kompozycji umieścił małych rozmiarów krzyż z figurką ukrzyżowanego Jezusa. Nieraz odnosił się do symboli religijnych, co było pretekstem do rozpoczęcia rozważań, oraz skłonieniem widza do refleksji nad sprawami ludzkimi. W jego pracach widoczny się wpływ natury i pochodnych jej działań mechanicznych, skutek upływającego czasu. Widoczne są one w rozpadających się blachach, opalonych kawałkach szkła lub drewna, stopionych woskach czy rozbitym szkle. Jak zauważa Mariusz Hermansdorfer w katalogu do wystawy Hasiora: "Władysław Hasior. Europejski Rauschenberg?" zestawione ze sobą formy opowiadają o walce, jaką stacza człowiek z "siłami konkretnymi i metafizycznymi".

"Ktoś zapytał Hasiora, z czego tworzy. 'Z wyobraźni' - odpowiedział. Potężna jego fantazja wypowiada się w niezliczonych drobnych odkryciach i w wielkich zamierzeniach artystycznych. Powaga i głębia ideowego przesłania, potrzeba integracji społecznej, kapłański wręcz wymiar sztuki Hasiora po szekspirowsku, splatają się z komedią istnienia. Czarny humor, groteska, szyderstwo, satyra, dowcip artystycznej niespodzianki, pogodny żart przenikają całe jego dzieło" (Hanna Kirchner, O Hasiorze - po latach [w:] Władysław Hasior. Europejski Rauschenberg?, [red.] Józef Chrobak, katalog wystawy, MOCAK, Kraków 2014, s. 32).


Studiował na Wydziale Rzeźby warszawskiej ASP. W latach 1957-68 pracował jako nauczyciel w Szkole Kenara w Zakopanem. W latach 1970-71 pracował jako scenograf w Teatrze Polskim we Wrocławiu i pedagog tamtejszej PWSSP. Znany przede wszystkim jako twórca monumentalnych rzeźb i łączonych wraz z ich realizacją akcji efemerycznych - Słoneczny rydwan, Płomienne ptaki, Ogniste ptaki, Płonące sztandary. Równolegle ze "Sztandarami" i realizacjami monumentalnymi tworzył kameralne rzeźby. W latach 80. i 90. tworzył "Portrety" w technice asamblażu i collage'u. Asamblaże tworzył od 1957 roku. Reprezentował Polskę na Biennale w Sao Paulo w 1965 i 1971 roku, Biennale w Wenecji w 1970 roku i wielu innych prestiżowych międzynarodowych wystawach.

PODATKI i OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.