MAĆKO BORKOWIC, 1892

Malarz, rysownik, dekorator teatralny, rze¼biarz, poeta. Studiował w Warszawie u Wandalina Strzałeckiego w pracowni sztuki stosowanej i w pracowni Wojciecha Gersona. Znany jest jako twórca dzieł o tematyce religijnej (także polichromii) i pejzażów (np. panoramy Lublina), rzadziej portretów. Działał i wystawiał swoje prace w Lublinie. jego obrazy zachowały się w kościołach w Piotrawinie, Stalowej Woli (kościół kapucynów w Stalowej Woli-Rozwadowie), Lublinie. W dwudziestoleciu międzywojennym związany był z Wolną Szkołą Malarstwa i Rze¼by Ludwiki Mehofferowej oraz Związkiem Lubelskich Plastyków Krąg.Maćko Borkowic (zm. 1360) był wojewodą, a następnie starostą poznańskim (1348-1352), kiedy król Kazimierz Wielki zlikwidował urząd starosty generalnego wielkopolskiego. Likwidacja urzędu wywołała niezadowolenie mieszkańców, więc król przywrócił stanowisko mianując na nie Ślązaka, a nie Wielkopolanina. Wybuchł bunt szlachty, w którym znaczącą rolę odgrywał także Maćko. Po morderstwie, którego dopuścił się na wojewodzie kaliskim, musiał uciekać na Śląsk. W 1356 roku powrócił z wygnania, złożył przysięgę na wierność królowi, jednak dalej intrygował przeciwko władzy królewskiej. W 1360 został aresztowany i ostatecznie osadzony w wieży zamku w Olsztynie, gdzie zmarł śmiercią głodową. Obraz Jana Matejki, na podstawie którego wykonana została prezentowana kopia, namalowany został w roku 1873. Obecnie znajduje się w Muzeum Narodowym w Warszawie.