PORTRET PANI, 1939 r.

Dorobek twórczy Stanisława Ignacego Witkiewicza to, oprócz malarstwa, dramat, poezja, publicystyka, filozofia. Witkacy wywodził się z rodziny o silnych tradycjach artystycznych, jego ojciec - Stanisław Witkiewicz - był malarzem, pionierem stylu zakopiańskiego w architekturze i zdobnictwie. Witkacy uczęszczał na kurs J. Mehoffera w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych (1904-5). Odbył wiele podróży do Niemiec, Włoch, Paryża, gdzie zapoznawał się z nowymi trendami w sztuce. Towarzyszył Bronisławowi Malinowskiemu - etnologowi - w wyprawie do Australii. Podczas I wojny światowej służył w doborowym oddziale oficerskim armii carskiej. Przeszedł gehennę Rewolucji Październikowej. Po powrocie do kraju w 1918 r. związał się z ugrupowaniem artystycznym "Formiści". W latach 20. i 30. malował na zamówienie wiele portretów. Powstawały one w obrębie "Firmy Portretowej Witkiewicz i Spółka". Firma kierowała się własnym skodyfikowanym przez artystę humorystycznym regulaminem. Sam Witkacy przyjmował zlecenia, wykonywał je, następnie inkasował honorarium. Istniało 7 zasadniczych typów portretów począwszy od realistycznych, zwanych przez autora wylizanymi, po zdeformowane, pogłębione interpretacją psychologiczną. Prace najbardziej cenione przez samego artystę należały do typu "C" tzw. "Czysta Forma", powstawały pod wpływem alkoholu i narkotyków i, jako bezcenne - zdaniem Witkacego - wyłączone były z zamówień. W tym typie powstawały przeważnie wizerunki przyjaciół. Tego rodzaje portrety należą do rzadkości na rynku.
Zapis w sygnaturze prezentowanego obrazu " (T. C + Co) / NP." oznacza, że praca należy do typu "C", Witkacy malował ją pod wpływem kokainy ("Co"), nie palił ("NP").