Portret Ireny Próchnikowej z Gomólińskich, 1930 r.

Wybitna monografistka Witkacego, Irena Jakimowicz, tak charakteryzuje podstawowe składniki dzieła należące do typu C: „W portretach, które uzyskały status kompozycji Czystej Formy, uderza szczególnie ich niejako odprzedmiotowienie, zatracenie indywidualnego bytu. Głowy są wtopione w gęsto zarysowaną kolorem płaszczyznę tła, związane z nią kompozycją barwnych pól a kompozycję ową budują na ogół dynamiczne układy diagonalne, tak znamienne dla obrazów”. Wszystkie portrety zrealizowane w typie C, które najbliższe były realizacji Czystej Formy, charakteryzują się przestrzennością postaci bez użycia zabiegu światłocienia przy równoczesnej ogromnej dynamice przedstawienia, osiągniętej dzięki rozedrganej kresce, rytmicznie wypełniającej całą powierzchnię dzieła. Opisywany porter Ireny Próchnikowej z Gomólińskich, opatrzony regulaminowym typem C spełnia wszystkie cechy charakterystyczne dla tego sposobu prezentacji. Asymetryczny kadr, neonowe kolory tła wtapiające się w sylwetkę portretowanej wskazują na to, że dzieło to powstało podczas jednej z hucznych imprez z udziałem Witkacego. Tym bardziej, że typ C powstawał zazwyczaj podczas spotkań towarzyskich, nie zaś na zamówienie klientów Firmy Portretowej. Na początku roku 1930 Witkacy prawdopodobnie był w Warszawie, gdzie spotkał późniejszą żonę działacza socjalistycznego – Adama Próchnika. Stworzony podczas towarzyskich okoliczności wizerunek młodej kobiety uwiarygodnia niespotykany dopisek „za papierowy i vermouth” w lewym górnym rogu kompozycji. Witkacy zazwyczaj oznaczał ilość wypalonych papierosów, dni alkoholowej abstynencji czy jasno skodyfikowanych na początku lat 30. narkotyków przy sygnaturze. Jednakże przyglądając się portretom w typie C, wykonanych na przestrzeni 1929 i 1930, dostrzegamy wiele odautorskich komentarzy. Dopisywanie tego typu uwag dopełnia nie tylko charakterystykę modela, określając po części okoliczności, w jakich powstał portret, ale również pokazuje intencje twórcy, który wtłaczał portretowanych w zainscenizowane przez siebie role.
Uroda portretowanej Ireny Gomólińskiej doskonale odpowiada typowi kobiet, które szalenie podobały się Witkacemu. Przyjaciel malarza, Michał Choromański, dokładnie określił typ dam, które adorował artysta, nazywając je „metafizyczny harem Witkacego”. Według pisarza „Witkacy miewał kilka platonicznych kochanek, z którymi łączyła go tylko wspólna miłość do filozofii ścisłej i metafizyki. Jednakże z reguły były to kobiety o rudym odcieniu pysznych włosów oraz o wydatnych, grubych szerokich ustach. Ilekroć w Zakopanem lub nawet w Warszawie spotykałem tak wyglądającą panią, wiedziałem z góry, że interesuje się ona filozofią i z pewnością przyjaźni się z Witkacym”. Pełne, krwisto czerwone usta Ireny Gomólińskiej oraz rozchwiana fryzura w zupełności opowiada opisowi pisarza. Być może przyszła żona Adama Próchnika należała do „metafizycznego haremu” najsławniejszego artysty polskiego międzywojnia.

Jego ojcem był znany krytyk, malarz i pisarz, twórca tzw. "stylu zakopiańskiego" w architekturze Stanisław Witkiewicz. W latach 1905-10 studiował niesystematycznie w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych u Józefa Mehoffera oraz u Władysława Ślewińskiego w Poroninie. Podróżował do Włoch, Francji i Niemiec. W roku 1914 uczestniczył w etnograficznej ekspedycji Bronisława Malinowskiego do Australii, skąd na wiadomość o wybuchu I wojny światowej wrócił do Europy. Wczesna twórczość malarska pozostawała pod znakiem Młodej Polski i wpływem P. Gauguina i Wł. Ślewińskiego. Później doszedł do swoistego ekspresjonizmu. Z czasem w wyniku teoretycznych przemyśleń na temat formy zrezygnował z twórczości malarskiej. Założył jednoosobową "Firmę Portretową" i ograniczył się do zarobkowego wykonywania pastelowych portretów, tworzonych niejednokrotnie pod wypływem używek pozwalających na eksperymentowanie z formą . Stanisław Ignacy Witkiewicz napisał 4 powieści, ponad 40 dramatów, liczne artykuły i eseje dotyczące malarstwa, literatury, teatru i filozofii. W okresie dwudziestolecia międzywojennego mieszkał głównie w Zakopanem. Po wybuchu II wojny światowej uciekł przed Niemcami na kresy wschodnie, gdzie we wsi Jeziory na Polesiu 18 września 1939 roku popełnił samobójstwo.

Podatki i opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.