Portret pisarki Izabeli Bielińskiej , 1977

Ze sztuką awangardową zetknął się już w 1918, kiedy poznał prace ekspresjonistów z grupy Bunt, kubizujące obrazy Z. Pronaszki i rze¼by A. Zamoyskiego. W 1922 rozpoczął studia na krakowskiej ASP. Zetknął się z futurystami, utrzymywał kontakty z L. Chwistkiem i J. Jaremą. W 1925 trafił do pracowni F. Pautscha, w 1927 do F.S. Kowarskiego. W 1929, za profesorem, przeniósł się wraz z grupą studentów Kowarskiego do Warszawy. Po raz pierwszy wystawiał swe obrazy w Salonie IPS w Warszawie. Został członkiem grupy Pryzmat, w której wystawach uczestniczył od 1933. Po wojnie zaangażował się w rozwój ruchu artystycznego w Poznaniu, a od 1960 na stałe związał się z Krakowem. Taranczewski malował pejzaże, martwe natury i portrety. W malarstwie artysty widoczne jest przywiązanie do przedmiotu, szczególnie w martwych naturach i figurach ludzkich spłaszczonych do sylwety, przy jednoczesnym silnym poczuciu funkcji dekoracyjnej malarstwa. Przedmioty zredukowane są często do lapidarnego znaku, niekiedy stojącego na granicy abstrakcji. Talent dekoracyjny Taranczewskiego objawił się w polichromiach w kościołach NMP i Św. Marcina w Poznaniu.