Martwa natura z krzesłem, 1967 r.

Obraz Wacława Taranczewskiego utrzymany jest w ciemnych, migotliwych kolorach. Artysta poprzez nakładanie wielu warstw ciemnobrązowej, bordowej i grafitowej farby uzyskał efekt głębi i stworzył iluzję przestrzeni na płaskiej powierzchni płótna. Tytułowa martwa natura została szkicowo zaznaczona poprzez impastowe pociągnięcia pędzla czarną, białą, czerwoną i żółtą farbą. Praca charakteryzuje się mistrzowskim opracowaniem kreski, doskonałym operowaniem wąską gamą kolorystyczną i monumentalną kompozycją. Praca należy do późnych dzieł artysty. Jak pisała Irena Kossowska, charakteryzuje je "oszczędność malarskiego zapisu, lakoniczność form sprowadzonych do układów linii i plam barwnych, będących już tylko aluzją do empirycznie poznawalnej rzeczywistości" (Paweł Taranczewski, Drogi Wacława Taranczewskiego, "Estetyka i krytyka" 6, 1/2004)

Studiował w Szkole Sztuk Zdobniczych w Poznaniu i krakowskiej ASP w pracowniach Fryderyka Pautscha i Felicjana Szczęsnego Kowarskiego. Pod koniec lat 20. przeniósł się do Warszawy. Tu debiutował w 1932 roku na II Salonie IPS. Był członkiem grupy Pryzmat. Po wojnie przebywał w Poznaniu i w Krakowie, z którym związał się na stałe. Od młodości interesowała go abstrakcja; w czasie studiów w Krakowie miał kontakty z futurystami. Malował pejzaże, martwe natury, portrety, był także autorem polichromii (m. in. w kościołach Najświętszej Marii Panny i Św. Marcina w Poznaniu). W Paryżu wszedł w krąg koloryzmu, którego paletę barw utrzymywał w następnych latach swej twórczości, choć z mocnym ograniczeniem używanych barw. Kompozycje artysty odznaczały się sprowadzeniem figur, bądź przedmiotów do syntetycznego znaku, zachowując funkcję dekoracyjną obrazu.