Mała malarka, lata 40. XX w.

Wacław Taranczewski, przedstawiciel koloryzmu, sztukę tworzył już od najmłodszych lat - z okresu dzieciństwa pochodzą liczne abstrakcje jego autorstwa. Dążąc do zdobycia jak najlepszego wykształcenia artystycznego, zmieniał miejsca zamieszkania pomiędzy Poznaniem, Krakowem a Warszawą. Nie bez wpływu na jego ekspresję były odbyte przez niego podróże do Paryża, Grecji czy Włoch. Ulubioną przez niego tematyką były pejzaże, martwe natury oraz portrety. Stylistyka jego prac ulegała zmianom na przestrzeni lat, jednak zawsze najważniejszy w obrazie pozostawał kolor.
Prezentowany w katalogu obraz przedstawia scenę rodzajową w atelier malarza. Obraz ten wchodził w skład cyklu pt. "Mała malarka", nad którym artysta pracował od lat 30. Cykl składał się z licznych ujęć tego samego tematu, niemalże tak samo zakomponowanych, wykonanych w różnych technikach malarskich i rysunkowych. Na prezentowanym w katalogu obrazie widzimy nagą kobietę pozującą artyście na udrapowanych tkaninach. Obie postaci, pozbawione szczegółów, są jedynie streszczeniem ludzkiej sylwety. Wtopione są w wielobarwne, dekoracyjne tło stanowiące wnętrze pracowni malarza. Długie pociągnięcie pędzla, wyznaczające falujący rytm obrazu, wprowadza do intymnej sceny element, który moglibyśmy nazwać muzyką. Scena nabiera dzięki temu teatralnego charakteru. Wrażenie potęguje kompozycja pracy, gdzie na pierwszym planie, daleko poza strefą światła, umieszczone zostało oparcie pustego fotela - sugerujące spodziewane przybycie obserwatora oraz dające wrażenie, że odbiorca obrazu również jest widzem oglądającym spektakl. Wrażenie to potęguje kotara udrapowana nad modelką w prawym górnym rogu kompozycji.
Kolorystyka używana przez Taranczewskiego na przestrzeni lat ulegała znaczącym zmianom. Zaczynał od zamiłowania do ciemnych, brunatnych tonacji. Po powrocie Tytusa Czyżewskiego z Paryża jego paleta znacząco się ożywiła i rozjaśniła. Prezentowany obraz namalowany został w delikatnej tonacji rozbielonych fioletów oraz czerwieni skontrastowanych z zimnym błękitem.


Studiował w Szkole Sztuk Zdobniczych w Poznaniu i krakowskiej ASP w pracowniach Fryderyka Pautscha i Feliksa Szczęsbego Kowarskiego. Pod koniec lat 20. przeniósł się do Warszawy. Tu debiutował w 1932 na II Salonie IPS. Był członkiem grupy Pryzmat. Po wojnie przebywał w Poznaniu i w Krakowie, z którym związał się na stałe. Od młodości interesowała go abstrakcja; w czasie studiów w Krakowie miał kontakty z futurystami. Malował pejzaże, martwe natury, portrety, był także autorem polichromii (m. in. w kościołach Najświętszej Marii Panny i Św. Marcina w Poznaniu). W Paryżu wszedł w krąg koloryzmu, którego paletę barw utrzymywał w następnych latach swej twórczości, choć z mocnym ograniczeniem używanych barw. Kompozycje artysty odznaczały się sprowadzeniem figur, bądź przedmiotów do syntetycznego znaku, zachowując funkcję dekoracyjną obrazu.