Koncert w atelier, lata 40. XX w.

WYSTAWIANY:
- Wystawa zbiorowa Wacława Taranczewskiego, Muzeum Narodowe w Poznaniu, listopad 1949
LITERATURA:
- por. Zdzisław Kępiński, Wacław Taranczewski, Poznań 1958, s. nlb., poz. kat.28 (il.)

Taranczewski należy do grona najbardziej zasłużonych malarzy w sztuce polskiej. Jego obecność na aukcji poświęconej sztuce współczesnej jest w pełni uzasadniona, mimo iż na kartach historii tej dziedziny zapisał się jako jeden z przedwojennych kolorystów. Malarz przetarł ścieżkę pokoleniom artystów, którzy brali już w pełni aktywny udział w ruchu awangardowym w Polsce, jak Lebenstein, Makowski, Tarasin, Ziemski. Według słów Kępińskiego Taranczewski to malarz, którego „młode, cierpkie dzieła były wstrząsem i ożywczym dreszczem dla współczesnych, tworzył pełne, dojrzałe dzieła wówczas, gdy już ów dreszcz przeminął, a tęsknoty epoki obróciły się w inną stronę” (Zdzisław Kępiński, Wacław Taranczewski, Poznań 1958, s. 17).
W latach 20. i 30. artysta kształcił się pod okiem wybitnych pedagogów, takich jak Feliks Szczęsny Kowarski. Był to także okres powrotu z Paryża kapistów, a wśród nich Tytusa Czyżewskiego, którzy przywieźli ze sobą nowy pogląd na sztukę, wyrastający z tradycji francuskiego postimpresjonizmu, reprezentowanego w znacznej mierze przez Pierre’a Bonnarda. Grupa ta miała kluczowe znaczenie dla powojennego krajobrazu artystycznego w Polsce, inspirując rzesze młodych twórców. Głównym postulatem, który starali się popularyzować kapiści, była pierwszorzędna rola koloru, przeciwstawiającego się założeniom o nadrzędnej roli rysunku. Uważali, że studium każdego przedmiotu czy każdej sytuacji powinno być przede wszystkim uchwycone przez pryzmat malarskiego doświadczenia, a świat otaczający należy budować na zasadzie obserwacji zjawisk barwnych. W czasie coraz większej popularności konstruktywizmu koloryści zdawali się pozostawać niezainteresowani zjawiskami politycznymi czy społecznymi, nie stawiali przed sobą utopijnych zadań przebudowy świata.
Mimo ciągłych odniesień do doświadczeń świata przedmiotu Taranczewski w swojej twórczości dążył do wykoncypowania barwy i uzależnienia jej od przyjętej i przypisanej poszczególnym obiektom struktury kolorystycznej i towarzyszącym im znaczeniom symbolicznym. W kontekście zarysowanego programu koloryzmu obraz „Koncert w Atelier” jawi się jako ilustracja pracy twórczej oraz alegoria malarstwa. Atelier jako pracownia artysty jest miejscem komponowania harmonii, jednak nie dźwięków, ale barw. Nawet fakt, że patronowi kolorystów, wzmiankowanemu już Bonnardowi, przypisywano „absolutny słuch” kolorystyczny świadczy o popularności budowania estetycznych relacji pomiędzy sztukami wizualnymi i muzyką. Bohaterem obrazu jest kolor i proces poszukiwania perfekcyjnych kompozycyjnych i barwnych rozwiązań. Wacław Taranczewski zasłynął jako malarz, który na przestrzeni wielu lat eksplorował te same motywy i eksperymentował z rozwiązaniami kompozycyjnymi, zgłębiając możliwości różnych środków technicznych i ukazania całego bogactwa charakteru każdego zjawiska plastycznego.
Prace Taranczewskiego, mimo że są efektem wielu prób i malarskiej precyzji, cechują się wrażliwością i swobodą. Delikatna i jasna paleta barwna stanowiła zaś powiew nowości i świeżości w czasie, gdy artyści wciąż przywiązani byli do mieszania kolorów na palecie z dojmującą przewagą brązów i czerni. Taranczewski, budując postaci i przedmioty, również stosował zasadę kolorowego cienia. Praca malowana została dynamicznymi i wibrującymi pociągnięciami pędzla z farbą obficie zaprawianą bielą. Wielokrotnie powtarzane przez malarza martwe natury i wnętrze cechuje zarówno romantyzm, jak i fantastyka. Według słów Kępińskiego na obrazach Taranczewskiego z tego okresu, „przedmioty, niespodziewane w zestawieniu jakby na jakimś surrealistycznym rendez-vous, grupują się i mijają w przestrzeni, wyłaniają się i przesłaniają, a elementy ich płaszczyzn, brył lub konturów tworzą łącznie jakieś zjawisko teatralne i fascynujące” (Zdzisław Kępiński, Wacław Taranczewski, Poznań 1958, s. 55). Artysta poszukiwał niespodziewanych cięć kompozycyjnych, gdzie bryły pełniły funkcję rytmizacji obrazu, jednocześnie przydając płótnom teatralnej dekoracyjności. Prezentowany obraz także świadczy o umiejętnościach perfekcyjnego syntezowania wartości budujących nastrój i rozwiązaniach czysto malarskich.

Studiował w Szkole Sztuk Zdobniczych w Poznaniu i krakowskiej ASP w pracowniach Fryderyka Pautscha i Feliksa Szczęsbego Kowarskiego. Pod koniec lat 20. przeniósł się do Warszawy. Tu debiutował w 1932 na II Salonie IPS. Był członkiem grupy Pryzmat. Po wojnie przebywał w Poznaniu i w Krakowie, z którym związał się na stałe. Od młodości interesowała go abstrakcja; w czasie studiów w Krakowie miał kontakty z futurystami. Malował pejzaże, martwe natury, portrety, był także autorem polichromii (m. in. w kościołach Najświętszej Marii Panny i Św. Marcina w Poznaniu). W Paryżu wszedł w krąg koloryzmu, którego paletę barw utrzymywał w następnych latach swej twórczości, choć z mocnym ograniczeniem używanych barw. Kompozycje artysty odznaczały się sprowadzeniem figur, bądź przedmiotów do syntetycznego znaku, zachowując funkcję dekoracyjną obrazu.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.