Płacząca (postać z grupy rzeźbiarskiej Pochód na Wawel), 1911 r.

Wacław Szymanowski jeden z najwybitniejszych polskich rzeźbiarz i malarzy doby modernizmu urodził się w 1859 roku Warszawie, tam też zmarł w 1930 roku. Kształcił się w Klasie Rysunkowej u Wojciecha Gersona w Warszawie, a następnie w Paryżu, w pracowni Cypriana Godebskiego (1875-1879) oraz École des Beaux-Arts pod kierunkiem Eugene Delaplanche`a (1979 - 1890). Uczył się również malarstwa w akademii monachijskiej. W latach 1895 - 1905 mieszkał w Paryżu. Od 1922 roku mieszkał na stałe w kraju. Około 1876 r. poświęcił się niemal wyłącznie rzeźbiarstwu. W jego wczesnych rzeźbach zaznaczył się wpływ dbałej o detal i realistyczny modelunek estetyki akademickiej. Jednak później, dzięki inspiracji twórczością Constantina Meuniera, a zwłaszcza Auguste Rodina, forma rzeźb Szymanowskiego zaczęła podlegać uogólnieniu, pojawił się płynny, secesyjny kontur oraz szkicowe traktowanie bryły. Ulubionym motywem stosowanym przez artystę stała się asymetryczna, dynamizująca kompozycję forma układająca się w kształt fali. Do wybitnych zrealizowanych dzieł monumentalnych artysty należy Pomnik Artura Grottgera na Plantach w Krakowie (projekt 1898 rok, odsłonięcie w 1903 rok) oraz najbardziej znane dzieło - Pomnik Fryderyka Chopina w warszawskich Łazienkach (projekt - 1908 rok).
Prezentowana rzeźba jest elementem z wielofiguralnej grupy Pochód na Wawel, jednego z najsłynniejszych najsłynniejszego i najdojrzalszego dzieła Szymanowskiego. Od roku 1907 do 1908 powstała koncepcja całej grupy, a w latach 1909 - 1911 stworzył modele i odlewy postaci. Pochód był w zamyśle autora monumentalną, przestrzenną kompozycją składającą się z 52 figur; była to wizjonerską syntezę dziejów Polski, dla której ideową inspiracje zaczerpnął artysta z poematu "Król Duch" Juliusza Słowackiego. W całości rzeźba nigdy nie została wykonana, powstały natomiast liczne gipsowe i brązowe odlewy. "Płacząca" pochodzi z tylnej części korowodu z tzw. Grupy Ludu.