Eksperyment stroboskopowy nr. 3

NOWAK Wacław
Twórczość Wacława Nowaka przypadła na okres przeobrażeń związanych z funkcją fotografii: odchodzenia od jej dokumentacyjnego traktowania, na rzecz eksperymentów i tzw. fotografii kreacyjnej. Za Zbigniewem Zeganem wydzielmy trzy okresy w twórczości tego artysty: - do 1966 (obejmujący ok. 10 lat): zdominowany przez styl life, kiedy uprawia fotografię społeczną,- do 1971 roku: poszukujący-subiektywny, kiedy przeważa eksperyment, - do 1975 roku: wyciszony czas kontemplacji natury, drobnych przedmiotów. To trafny podział, określający dominację pewnych działań i postawę twórczą, jednakże, nie można go traktować zbyt dosłownie. U Wacława Nowaka obserwujemy bowiem kreatywny stosunek do rzeczywistości od początku uprawiania fotografii. Skłonność do drążenia nurtującego go problemu widać już we wczesnych fotografiach z okresu reportażowego Urszula Czartoryska w 1958 roku recenzując wystawę w krakowskim ZPAF-ie wymienia m.in. Wacława Nowaka, pisząc o zdjęciach nieprzypadkowych, a raczej logicznie rozwijanych zamierzeniach o charakterze tyleż plastycznym co literackim. Kartoteką podobizn młodych kobiet nazywa z kolei Czartoryska prace pokazane 3 lata później w Galerii Krzywe koło w Warszawie na wystawie grupy Domino, pisząc iż nie jest to wyłącznie zbiór portretów awantażowych, bowiem autor występuje nie tylko jako ich sojusznik, lecz przede wszystkim ocenia ich własne wyobrażenie o swojej urodzie, sprawdza ich umiejętność samokontroli.