Titau, 1989 r.

"Titau" Victora Vasarely’ego to kompozycja, która powstała w 1988 roku. Jak podają zapiski na odwrociu płótna, jego koncepcja powstała jednak znaczenie wcześniej - w roku 1970. W tym czasie, od 1968 roku, Vasarely tworzył serię "Vega", która stała się jedną z najpopularniejszych w jego dorobku. Prace z tego cyklu ściśle wiążą się z prezentowaną kompozycją - węgierski abstrakcjonista tworzył iluzję trójwymiarowości na płaskiej powierzchni płótna poprzez wykreślenie kompozycji na bazie kratki, poddanej charakterystycznemu zniekształceniu, przez co wydaje się, jakby powierzchnia płótna była wybrzuszona. "Titau" przedstawia wariację na ten temat - dwie przekrojone sferyczne formy sąsiadują ze sobą, tworząc iluzję przestrzenności. By osiągnąć ten efekt, słynny Węgier posłużył się geometrią hiperboliczną, czyli jedną z nieeuklidesowych geometrii, która zastępuje proste równoległe następującym postulatem hiperbolicznym: przez dowolny punkt nieleżący na danej prostej przechodzą co najmniej dwie różne proste nie mające wspólnych punktów z tą prostą.
Twórczość Victora Vasarely’ego jest doskonale znana miłośnikom sztuki współczesnej. Artysta ten uznawany jest za "ojca op-artu", czyli nurtu, który stał się jedną z najważniejszych tendencji w sztuce lat 60. Choć sztuka oparta na optycznym złudzeniu powstawała już od lat 30., za jej oficjalny początek uznaje się rok 1955, kiedy Victor Vasarely wraz z krytykiem sztuki Pontusem Hultenem, zorganizował wystawę "Le Mouvement" ( "Ruch") w paryskiej galerii Denise René. Był to przełomowy moment dla sztuki kinetycznej - pierwsza wystawa, która w zupełności skupiła się na tym nurcie. Zaprezentowanym pracom Victora Vasarely’ego, Yaacova Agama, Jesusa Rafaela Soto, Pola Bury’ego, Tinguely’ego towarzyszyły pokazy filmowe. Wszystkie dzieła artystów kinetycznych były, rzecz jasna, abstrakcyjne. Ich wyjątkowość polegała na próbie stworzenia iluzji ruchu i trójwymiarowości na powierzchni płótna.
Ekspozycja wzbudziła duże zainteresowanie wśród paryskiej publiczności. Dzieła artystów sztuki kinetycznej, które w latach 60. publiczność zacznie nazywać op-artem, skupiały się przede wszystkim na formie. Poprzez użycie kontrastowych barw, kompozycje te dostarczały silnych wrażeń wzrokowych. Ale nowa sztuka nie była pozbawiona pozaartystycznej treści. W katalogu wystawy opublikowano "Żółty manifest", w którym Vasarely zawarł najważniejsze postulaty nowej sztuki. W czasach, kiedy artyści spisują refleksje, a nie kompleksową, teoretyczną podbudowę dla nowych nurtów, kolportowanie manifestu, który zawierał w sobie bliskie przedwojennemu socjalistyczne zacięcie, było aktem, przez który Vasarely stawiał się pomiędzy tymi, którzy nadali ton kulturze wizualnej współczesnego świata zachodniego. Potwierdza to fakt, że na wystawie prace przedstawicieli sztuki kinetycznej zestawiono z ikonicznymi dziełami w sztuce XX wieku - "Obrotową półkulą" Marcela Duchampa z 1925 roku i kinetycznymi rzeźbami Alexandra Caldera. Wystawa "Le Mouvement" stała się pomnikiem nie tylko najnowszych tendencji, ale całej sztuki, która posługiwała się pojęciem ruchu. Tworząc prostą linię od lewicowego dadaizmu Duchampa aż po powojenną sztukę optyczną, Vasarely legitymizował nowy nurt zakorzeniając go głęboko w przedwojennej awangardzie i jej strategii dotarcia do widza.
W późnym okresie twórczości, w którym powstał prezentowany "Titau", Vasarely był niebywale słynny. Jego prace stały się częścią popkultury. W 1970 roku powstało pierwsze dedykowane mu muzeum we francuskim mieście Gortes. W 1976 roku otworzono muzeum w Aix-en-Provence i w rodzinnej miejscowości Pecs na Węgrzech. To właśnie muzeum w Aix-en-Provance miało się stać realizacją marzeń Vasarely’ego, które zawarł w swoim "Żółtym manifeście". Jeszcze silniej można w nim dostrzec przedwojenną tradycję, która do końca życia przyświecała słynnemu artyście. Marzeniem Victora Vasarely’ego było połączenie własnej sztuki z architekturą, co tworzyłoby zdemokratyzowaną przestrzeń - nostalgiczny hołd dla Bauhausu i gestaltystów. Vasarely, z wykształcenia grafik, postanowił, że sztuka powinna być dostępna dla wszystkich i tania - każdy mógł kupić serigrafię, plakat albo pocztówkę, na której znajdowała się jedna ze słynnych kompozycji "ojca op-artu". Jak sam twierdził - sztuka uprzywilejowanych miała stać się sztuką społeczną. Kolejne muzeum Vasarely’ego powstało w 1987 roku w Pałacu Zichy w Budapeszcie.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.