Tsika, 1970-1976 r.

Prezentowany obraz powstał w latach 70. kiedy Vasarely był u szczytu swoich twórczych możliwości. W 1970 roku działało już poświęcone mu Muzeum w Gordes. Niespełna pięć lat później w Aix-en-Provence utworzono Fundację jego imienia (jednym z jej patronów był Georges Pompidou) i nieco później centrum w rodzinnym mieście artysty - Peczu. Sztuka Vasarely`ego nabrała w tym okresie subtelnej dekoracyjności. Malarz coraz częściej eksperymentował z kolorem i rozwijał mozaikowe układy swoich kompozycji. Wyraźne stały się poszukiwania malarskiej głębi - bardzo wyraźnie widoczne w kompozycji "Tsika".

"Abstrakcyjny" język artysty nie był pozbawiony ideowej podbudowy, którą Vasarely bardzo wyraźnie formułował w swoich tekstach teoretycznych z tego okresu. W swoich wypowiedziach malarz podkreślał uniwersalny charakter sztuki. Postulował fuzję dwóch sprzecznych postaw: chęci wyeliminowania indywidualnego pierwiastka w sztuce (poprzez modułową, powtarzalną kompozycję) oraz nadanie sztuce poetyckiego wydźwięku. To właśnie te postulaty sprawiły, że Vasarely został okrzyknięty ,,romantycznym astronautą``, hybrydą uduchowionego artysty i "naukowca" wierzącego w sztukę opartą na matematyczno-fizycznych prawidłach widzenia. W ocenie sztuki Vasarely`ego nie wolno zapomnieć, ze była ona genetycznie powiązana z utopijną wizją przyszłości. Artysta rozumiał op-art jako szansę na uformowanie nowego typu wrażliwości plastycznej i nowego typu odbiorcy. W jednym z manifestów pisał: "Przyszłość rysuje się jako nowe geometryczne miasto, barwne i słoneczne. Sztuki plastyczne będą w nim kinetyczne, wielowymiarowe, społeczne, bezsprzecznie abstrakcyjne i zbliżone do nauk".