Czarne rozwiązanie, 1983 r.

OPINIE:
- autentyczność potwierdzona przez rodzinę artysty
POCHODZENIE:
- Galeria Program, Warszawa
- Polswiss Art, 2009
- kolekcja prywatna, Polska


We wczesnych latach 80. XX wieku Tomasz Tatarczyk tworzył dzieła na pograniczu malarstwa i organizacji przestrzeni. Artysta wykorzystywał wtedy przeróżne techniki i środki ekspresji. Choć obrazy z tego czasu różnią się od najbardziej charakterystycznych dzieł z kolejnych dekad, prace takie jak "Czarne rozwiązanie" z 1983 zwiastują późniejszy styl "wirtuoza czerni": paleta barwna ograniczona do kilku odcieni - na czele z czernią, bogata faktura, specyficzne opracowanie boków płótna, gdzie znalazła się sygnatura. Tatarczyk studiował na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowni Jana Tarasina. Być może to właśnie malarstwo profesora zainspirowało go do stworzenia "Czarnego rozwiązania". Charakterystyczna kompozycja przypomina spadające - lub wznoszące się - czarne serpentyny czy też pocięte wstążki, zebrane w niewielki stos u dołu kompozycji. Tatarczyk uporządkował elementy przy pomocy szarych linii - serpentyny zdają się odpadać od szarych ramek, co nadaje tej pozornie abstrakcyjnej kompozycji nową, figuratywną warstwę interpretacyjną. Charakterystyczny zabieg ukrywania figuratywności wzmacnia enigmatyczny tytuł, również bardzo typowy dla późniejszej twórczości Tatarczyka.
Oderwane, zebrane w stosy elementy-przedmioty to typowe składniki kompozycji Tomasza Tatarczyka. Spotykamy je często w jego pracach na papierze i płótnie około 1986/87. Jeszcze przez lata artysta będzie uwieczniał zbiory podobnych elementów: piły, drewniane żerdzie, bramy ogrodowe. "Przedmioty bezużyteczne" stały się tematem jego pracy dyplomowej w 1981. Był to cykl monochromatycznych obrazów olejnych, malowanych laserunkami. "Obrazy te - pisał - nie mają za zadanie obrazowania świata, zdarzeń, nie są portretami ludzi, nie rozwiązują zagadnień z dziedziny fizyki czy matematyki. Są próbą opisania działań na przedmiotach znajdujących się w zasięgu ręki, byle jakich, porzuconych jak pusta kartka papieru, istniejąca sama dla siebie. Nie są kolorowe, wesołe. Nie mają też za zadanie poprawienia naszego samopoczucia. Są to więc obrazy szare i zimne. Mogą jedynie pokazywać to, co same potrafią, ja im tylko w tym pomagam. (A może jest odwrotnie?)" (ASP, Dyplom nr 3874, [cyt. za:] Waldemar Baraniewski, Malarska treść egzystencji. Uwagi o twórczości Tomasza Tatarczyka, malarza spod Kazimierza, "Brulion Kazimierski", nr 3). Tytułowa bezużyteczność przedmiotów u Tatarczyka miała określić irracjonalność ich bytu. Owe porzucone obiekty istniały tylko same dla siebie. Dla młodego malarza była to deklaracja nosząca znamiona zwątpienia w malarstwo i jego konwencje. Wiązało się to zapewne z przemyśleniami na kanwie sztuki bliskiego Tatarczykowi otoczenia, do którego należał między innymi Zbigniew Gostomski. Zdaniem Waldemara Baraniewskiego lata 70. i pierwsza połowa lat 80. dla artysty to czas rozdarcia pomiędzy potrzebą malowania a skłonnością do refleksji konceptualnej.
Przełom w twórczości Tomasza Tatarczyka wydarzyć się miał dopiero po przeprowadzce do Kazimierza i następnie do Mięćmierza. To tam artysta odnalazł motywy, które na dobre zagościły na jego płótnach. W początku lat 80. inspiracja tradycją postkonceptualną i mniej lub bardziej realistycznym przedstawieniem pejzażu, związanym z określonym miejscem, stawiało wczesne dzieła autora raczej "na krawędzi malarstwa". Owa krawędź nabiera dosłowniejszego znaczenia w "Czarnych rozwiązaniach", gdzie artysta zamalował brzegi płótna. Tatarczyk, zdawałoby się, sięga poza jego płaszczyznę, angażuje obszar zwyczajowo zakryty ramą i tym samym zdobywa nową przestrzeń.
Swoje życie dzielił pomiędzy Warszawę, a dom pod Kazimierzem. Natura i pejzaż były jego naturalnym środowiskiem i inspiracją. Studiował w warszawskiej ASP, wcześniej ukończył studia na Politechnice. Jego twórczość jest efektem wnikliwej obserwacji wybranych z otoczenia i wielokrotnie powtarzanych motywów: zamknięte bramy, drogi, wzgórza, wąwozy, woda i unoszące się na jej powierzchni łodzie lub brodzące w niej psy. Od 1984 roku współpracował z Galerią Foksal w Warszawie. Jego prace były prezentowane na wielu wystawach indywidualnych m.in. w : Galerii Foksal, galerii BWA w Lublinie, Galerii Awangarda we Wrocławiu, Państwowej Galerii Sztuki w Sopocie, Galerii 86 w Łodzi, w Galerii Zachęta w Warszawie, Soho Center for Visual Arts w Nowym Jorku, Galerie Ucher, Kolonia. Uczestniczył w licznych wystawach zbiorowych. W 1999 roku został laureatem Grand Prix Międzynarodowego Konkursu Rysunku we Wrocławiu. Był stypendystą Fundacji Kościuszkowskiej w N owym Jorku; Fundacji Sorosa w USA i Fundacji Rockefellera we Włoszech. W ostatnim czasie walczył z chorobą, malował mniej. W 2009 roku uhonorowany został za 2008 rok nagrodą im. Jana Cybisa przyznawaną wybitnym malarzom przez Związek Polskich Artystów Plastyków za całokształt twórczości.

PODATKI i OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.