Kot z różowym uchem, 1996 r.

„Myślę, że całe malarstwo Pągowskiej jest jak pocałunek pozostawiony na chustce, jak odcisk, jak ślad. Ulotne i ezoteryczne, zaledwie zahaczone na powierzchni płótna. Można by powiedzieć, że Pągowska zatrzymuje obraz w momencie, w którym inni malarze byliby skłonni go dopiero zacząć. A jednak powierzchnie obrazów Pągowskiej mają magię i dźwięk, nie mówiąc o walorach czysto dekoracyjnych”.

– MARIUSZ ROSIAK

Prezentowana praca pochodzi już z dojrzałego okresu artystki, o którym tacy krytycy jak Bogusław Deptuła mawiali, że pozornie wszystko jest jak dawniej, a jednak dostrzegalna staje się chęć dokonywania zmian w wypracowaniu formatu, poszukiwaniu nowych tematów. W pracach tych artystka operuje czystszymi kolorami, a także kontrastem, celowym dysonansem, przy zachowaniu oszczędnych środków.

Niepokojące, zdeformowane sylwetki ludzkie ustąpiły miejsca zwierzętom, a wraz z nimi do twórczości artystki wdarł się humor i lekkość. Tworzone przez nią prace są zazwyczaj małego formatu i skupiają się na jednym konkretnym zjawisku, bohaterze. Płótna Pągowskiej są zamieszkałe przez zwierzęta domowe, takie psy, koty, a nawet szczury. Występują na nich też stworzenia, które artystka obserwuje zza okna lub w trakcie spacerów. Nieraz są to stworzenia całkowicie fantastyczne, takie jak myszony, zielone koty. Artystka starała się odmalować indywidualną osobowość każdego ze stworzeń, sugerują to także tytuły. Kot na płótnach Pągowskiej zostaje scharakteryzowany jako kanapowiec lub jako myśliciel czy po prostu roześmiany. Zwierzęta z obrazów Pągowskiej, w przeciwieństwie do ludzkich postaci, są zindywidualizowane, mają własną osobowość, która przekłada się również na ich aparycję. Kot z prezentowanej pracy został odmalowany przy pomocy pewnie nałożonych plam barwnych, uchwycony w momencie drzemki i odpoczynku, daje wyraz nastrojom artystki, która porzuciła ekspresyjność i mroczną tajemniczość na rzecz cichej i pogodnej kontemplacji.

Skończyła poznańską Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych – malarstwo i techniki ścienne pod kierunkiem Wacława Taranczewskiego i Eustachego Wasilkowskiego. W okresie studiów była asystentką Jacka Piaseckiego. W latach 1950-64 była pedagogiem w gdańskiej PWSSP, po czym przeniosła się do Warszawy. Po kilkuletniej przerwie kontynuowała pracę pedagogiczną: w latach 1971-73 w łódzkiej PWSSP (aktualnie ASP), a następnie przez wiele lat w akademii warszawskiej. W roku 1988 uzyskała tytuł profesora zwyczajnego. Artystka zawsze zdradzała nieprzeciętną wrażliwość kolorystyczną, rozwiniętą pod wpływem sztuki Piotra Potworowskiego. Skupiła się jednak na postaci ludzkiej. W latach 60. jej malarstwo zdominował motyw silnie zdeformowanej, traktowanej skrótowo, ludzkiej (głównie kobiecej) figury, ukazywanej często w nieoczekiwanych, dynamicznych, często tanecznych, układach. Od tamtej pory postać ludzka jest w tym malarstwie obecna jako pozbawiona rysów indywidualnych zwarta, mocna sylweta. Artystka chętnie operowała gwałtownymi spięciami sumarycznych kształtów oraz kontrastami plam jednolitego koloru. Przez tę umowność odbiera bohaterom jednoznaczny charakter.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.