Aleja wiosną, 1990 r.

Obrazy Pągowskiej cechuje lapidarność formy. Historie w nich przedstawione mają charakter anegdotyczny, opowiedziane są językiem poetyckiego skrótu. Rolę kluczową odgrywa w nich niemal zawsze figura ludzka, będąca czasem osią wydarzeń, a niekiedy tylko ich świadkiem. Tym, co od zawsze cechowało prace Teresy Pągowskiej, była również nieprzeciętna wrażliwość kolorystyczna. Cecha ta łączyła jej malarstwo z tradycją kolorystyczną, kontynuowaną przez grono pedagogów gdańskiej PWSSP, czyli w tzw. szkole sopockiej, gdzie pracowała latach 1950-64.
Twórczości Teresy Pągowskiej jest wyrazem wpływu techniki warsztatowej na sferę znaczeniową dzieła. Jednym z tego typu działań są monochromaty - fragmenty wydobyte poprzez wyizolowanie odpowiedniej części powierzchni i pozostawienie ich w surowym stanie, w postaci często niezagruntowanego płótna. Tym samym wprowadzenie motywu odbywa się dosłownie poprzez brak działania. Pozornie pozbawiony nowatorstwa zabieg wiąże się z konsekwencjami w zakresie wymowy dzieła. Monochromatowy fragment dzięki temu zostaje wyróżniony przez artystkę w sposób niepodobny do innych wyróżnień, co nadaje mu niebywałą specyfikę, aczkolwiek dekonkretyzuje go i nie dopowiada.
Z biegiem lat zauważalne jest u Pągowskiej coraz obfitsze stosowanie bieli. Rozległe białe połacie kontrastują z monochromatami, przynosząc niespodziewane efekty. Rozjaśniona paleta niejednokrotnie ubogacana była fosforyzującymi kolorami, przeszywając oko widza: gorącymi czerwieniami, żółcieniami, jaskrawymi zieleniami. Tym samym coraz wyraźniej i bardziej zdecydowanie kontrast jako zasada kompozycyjna zajmuje miejsce stonowania płócien.
Choć trudno jest jednoznacznie zaszeregować oryginalną twórczość Teresy Pągowskiej, nowa figuracja jest nurtem, z którym artystka związała się najsilniej. Związek ten jednak nie był całkowity. Dobrze podsumował to Krzysztof Lipka: "Jeżeli wyróżnikiem nowej figuracji była skłonność do uczuciowej przesady, do konwulsyjnej, okrutnej, tragicznej czy ośmieszającej interpretacji sylwetki ludzkiej, to żadnego z tych określeń nie można zastosować do wizerunków człowieka na obrazach Pągowskiej. Jeżeli bowiem nawet mamy u niej do czynienia z pewną dokumentacją ludzkiej niezręczności czy bezradności, to zawsze jest ona prowadzona z sympatią, akceptacją i osobistym ciepłem ze strony autorki. Jej bohaterowie poruszają nas w tym czasie raczej swym niedomiarem niż nadmiarem ekspresyjnego zachowania" (Krzysztof Lipko, Przesypywanie czasu (o twórczości Teresy Pągowskiej), [w:] Przesypywanie czasu, katalog wystawy w Galerii aTak, Warszawa 2008, s. 67).
Za granicą kierunek ten ukonstytuował się za sprawą wystawy "New Images of Man" w nowojorskim MoMA w 1959, której kuratorem był Peter Selz. "Wydarzenia mające wpływ na złożoność ludzkiej egzystencji w połowie XX wieku wywołały daleko głębsze poczucie osamotnienia i niepokoju. Obraz człowieka, który wyłania się z tych uczuć niekiedy pokazuje godność, czasem desperację, zawsze zaś objawia wyjątkowość jednostki w konfrontacji z przeznaczeniem. Artyści zamiast formalnej struktury za punkt wyjścia przyjęli ludzkie dylematy. Bardziej niż esencja formy frapuje ich egzystencja". Ten krótki cytat zaczerpnięty ze wstępu Selza do katalogu wystawy doskonale ilustruje pobudki twórców i charakteryzuje nową ikonografię, która wkrótce dotrzeć miała także do Polski - kraju, gdzie egzystencjalne rozterki spotęgowane były doświadczeniem wojny i jej reperkusjami. Prekursorską postawę reprezentowali Andrzej Wróblewski, Bronisław Wojciech Linke czy Jan Lebenstein, którzy zainteresowanie przedstawieniem ludzkiej postaci przejawiali już w latach politycznej odwilży. Teresa Pągowska, obok członków krakowskiej grupy Wprost, Janusza Przybylskiego czy Marka Sapetty, znalazła się w gronie artystów, którzy w latach 60. przekuli tę tendencję w jeden z najważniejszych w powojennej sztuce artystycznych manifestów na rzecz sztuki przedstawiającej i zaangażowanej w aktualne problemy społecznopolityczne.


Skończyła poznańską Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych - malarstwo i techniki ścienne pod kierunkiem Wacława Taranczewskiego i Eustachego Wasilkowskiego. W okresie studiów była asystentką Jacka Piaseckiego. W latach 1950-64 była pedagogiem w gdańskiej PWSSP, po czym przeniosła się do Warszawy. Po kilkuletniej przerwie kontynuowała pracę pedagogiczną: w latach 1971-73 w łódzkiej PWSSP (aktualnie ASP), a następnie przez wiele lat w akademii warszawskiej. W roku 1988 uzyskała tytuł profesora zwyczajnego. Artystka zawsze zdradzała nieprzeciętną wrażliwość kolorystyczną, rozwiniętą pod wpływem sztuki Piotra Potworowskiego. Skupiła się jednak na postaci ludzkiej. W latach 60. jej malarstwo zdominował motyw silnie zdeformowanej, traktowanej skrótowo, ludzkiej (głównie kobiecej) figury, ukazywanej często w nieoczekiwanych, dynamicznych, często tanecznych, układach. Od tamtej pory postać ludzka jest w tym malarstwie obecna jako pozbawiona rysów indywidualnych zwarta, mocna sylweta. Artystka chętnie operowała gwałtownymi spięciami sumarycznych kształtów oraz kontrastami plam jednolitego koloru. Przez tę umowność odbiera bohaterom jednoznaczny charakter.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.