Sztambuch Teodora Axentowicza z okresu studiów na Akademii Sztuk Pięknych w Monachium i pobytu w Paryżu, od 1883 r.

POCHODZENIE:
- zbiory rodziny Teodora Axentowicza

Na ostatniej karcie albumu Teodor Axentowicz zapisał własną ręką datę 1883. Wtedy prawdopodobnie rozpoczął kolekcjonowanie rysunków kolegów-artystów. Jedynym dziełem, które powstało na oryginalnej karcie sztambucha i nie zostało doń wklejone, jest praca węgierskiego malarza Pála Vágó. W tym roku artysta opuścił monachijską Akademię, gdzie studiował od 1879 roku i wyjechał do Paryża. Być może z tego powodu, porzucając gościnne dla Polskich malarzy Ateny nad Izarą, rozpoczął zbieranie prac kolegów. W sztambuchu znajdują się bowiem wcześniejsze dzieła artystów, którzy poznali Axentowicza w Monachium: Juliana Fałata, który studiował w Bawarii w latach 1878-80 oraz Stanisława Witkiewicza, który przebywał tamże dwukrotnie, w latach 1872-75 i 1880-82.

Tworzenie sztambuchów jest tradycją nowożytną - pojawiły się w XVI-wiecznej Europie, a popularność zyskały szczególnie w XVIII wieku. Wtedy to ludzie sztuki, literatury czy nauki w niewielkich albumach zbierali podpisy, autografy i utwory literackie dedykowane im samym i podarowane przez autorów na znak sympatii czy przyjaźni. Sztambuchy artystów, zawierające dzieła plastyczne, wiążą się głównie z życiem artystycznym XIX stulecia - rozwojem edukacji akademickiej i ponadregionalną i międzynarodową wymianą studentów sztuki.

Axentowicz w prezentowanym sztambuchu zebrał największe gwiazdy polskiego modernizmu. Ich drogi przecięły się w Monachium, Paryżu czy, później, w Krakowie. Ideą artystycznego sztambuchu było podarowanie pracy-wizytówki - dzieła o rozpoznawalnym stylu czy temacie, które po zobaczeniu natychmiast skojarzy się z jego autorem. Na mocy tej zasady w albumie oglądamy widoki Starego Miasta w Krakowie Juliana Fałata, zimowy pejzaż - zimową bajkę Ferdynanda Ruszczyca czy pasące się na górskiej łące owce Stanisława Witkiewicza. Jana Stanisławskiego Axentowicz poznał w Paryżu, gdzie podjął studia w pracowni Carolusa-Durana w 1883 roku. Stanisławski przebywał tam w latach 1885-88. Podobnie Józefa Mehoffera poznał podczas jego pobytu we Francji w latach 1891-95. Syntetyczne rysunki Fałata wiążą się z jego okresem krakowskim i czasem reformy Szkoły Sztuk Pięknych od 1895 roku. Ferdynand Ruszczyc pojawił się w środowisku Axentowicza w 1900 wraz z przystąpieniem do Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka". Trudno ocenić, kiedy właściwie artysta zetknął się z Leonem Wyczółkowskim, lecz uznać należy, że miało to miejsce w Polsce, być może przy okazji któregoś przyjazdu z Paryża w latach 80. i 90. XIX wieku.

Prace zebrane w sztambuchu stanowią popisowe przykłady młodopolskiego rysunku - odbijają się w nich, niczym w zwierciadle, tendencje sztuki polskiej na rozdrożu około 1900 roku. Rysunki Witkiewicza i Wyczółkowskiego przynależą późnemu naturalizmowi, praca Fałata z 1880 roku pochodzi z realistycznej fazy jego twórczości, podczas gdy późniejsze łączą się z nurtem symbolizmu. Dzieła Jana Stanisławskiego i Ferdynanda Ruszczyca należą do sztuki na pograniczu symbolizmu i ekspresjonizmu, określanych przez krytyka Cezarego Jellentę jako intensywizm. Portrety damy Mehoffera jawnie nawiązują do dekoracyjnej, linearnej stylistyki francuskiego art nouveau, które poznał w czasie studiów paryskich.

Teodor Axentowicz studiował w akademii monachijskiej pod kierunkiem Gabriela von Hackla oraz u profesorów Sandora Wagnera i Guyli Benczura w latach 1879-82. W 1883 roku wyjechał do Paryża, gdzie uczył się w pracowni Emila Augusta Carolus-Durana. Odbył wiele podróży artystycznych m.in. do Włoszech, Londynu. W 1895 roku objął stanowisko profesora rysunku w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, a w 1910 został pierwszym jej rektorem z wyboru. Był współzałożycielem Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka" oraz członkiem wiedeńskiej "Secesji". Był jednym z najwybitniejszych polskich portrecistów; malował także sceny rodzajowe i historyczne. Ulubionym tematem artysty były sceny z motywami huculskimi - studia postaci, zwyczaje, wierzenia - malowane z dbałością o szczegóły, a jednocześnie bardzo swobodnie oraz przedstawienia symboliczne.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.