Portret kobiety w różowej sukni

Axentowicz, rozpoznawalny jako twórca malowniczych scen inspirowanych małopolskim i huculskim folklorem, w epoce zdobył sławę przede wszystkim jako artysta portretowy. Na jego formułę malarską wpłynęła w największym stopniu edukacja artystyczna. Malarz studiował bowiem w najważniejszych ośrodkach Europy końca wieku, początkowo w monachijskiej Akademii Sztuk Pięknych, a następnie, w latach 1882-95, w paryskiej pracowni Carolusa-Durana. Oddziaływało nań zarówno malarstwo współczesne, konwencja zdobnego portretu fin de siècle’u spod znaku Giovaniego Boldiniego, Jamesa Whistlera, Johna Sargenta, jak i sztuka mistrzów dawnych, XVII-wiecznych Holendrów, oraz odkrywanego w XIX stuleciu Diego Velázqueza.
Przełomem w karierze malarza stało się zamówienie pochodzące od słynnej aktorki, Sary Bernhardt. Portretując pierwszą damę epoki, Axentowicz stał się malarzem kobiet z wyższych sfer. Powróciwszy do Krakowa w 1895 roku, rozwijał swój styl. W dziele malarza ukształtowała się charakterystyczna opozycja: do portretowania mężczyzn używał techniki olejnej, wykonując zaś wizerunki kobiet, posługiwał się pastelem. Od XVIII stulecia pastel chętnie wykorzystywano do tworzenia obrazów tego rodzaju. Pozwalał naśladować delikatność skóry czy włosów, jak również wydobywać delikatność oblicza postaci. W swoich portretach Axentowicz wielokrotnie kreował swoisty typ kobiety: bogato ubranej, z licznymi ozdobami, w wyrafinowanych pozach, emanującej czarem, a przy tym niedostępnej, niemalże posągowej.
Nie inaczej artysta przedstawił nieznaną modelkę w prezentowanym portrecie. Kobieta siedząca na kanapie lub szezlongu, ubrana w różową suknię z delikatnego i połyskliwego materiału opiera się o mebel, patrzy przed siebie, majestatycznie pozując malarzowi, jakby nie zważając na jego obecność. Perły na szyi i futro, które opasa ją wokół rąk i pleców, przydaje jej wykwintu, jak również podkreśla wysoki status. Wyrafinowana, acz wąska, paleta barwna została zakrojona do srebrzystych bieli, jasnego brązu podobrazia czy wreszcie różu, który buduje kobiecą i intymną atmosferę kompozycji, przywodząc na myśli rokokowe damy uwieczniane właśnie w tej technice. Delikatnym kreskowaniem sypkiej kredki Axentowicz osiągnął efekt wibrowania malarskiej materii na papierze, co sprawia, że przedmioty i postać subtelnie skrzą się na płaszczyźnie obrazu.

Teodor Axentowicz studiował w akademii monachijskiej pod kierunkiem Gabriela von Hackla oraz u profesorów Sandora Wagnera i Guyli Benczura w latach 1879-82. W 1883 roku wyjechał do Paryża, gdzie uczył się w pracowni Emila Augusta Carolus-Durana. Odbył wiele podróży artystycznych m.in. do Włoszech, Londynu. W 1895 roku objął stanowisko profesora rysunku w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, a w 1910 został pierwszym jej rektorem z wyboru. Był współzałożycielem Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka" oraz członkiem wiedeńskiej "Secesji". Był jednym z najwybitniejszych polskich portrecistów; malował także sceny rodzajowe i historyczne. Ulubionym tematem artysty były sceny z motywami huculskimi - studia postaci, zwyczaje, wierzenia - malowane z dbałością o szczegóły, a jednocześnie bardzo swobodnie oraz przedstawienia symboliczne.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.