Kompozycja

Prezentowana praca stanowi charakterystyczne dla twórczości Janikowskiego połączenie subtelnej abstrakcji geometrycznej z minimalistycznym układem kształtu i koloru. Artysta należy do nielicznych w historii sztuki polskiej twórców przez lata wiernych abstrakcji geometrycznej. Był również niewątpliwie na tym polu malarzem niezwykle oryginalnym, jego nacechowana liryczną aurą twórczość sytuuje się pomiędzy konstruktywistycznymi poszukiwaniami powojennej awangardy spod znaku Stażewskiego i Strzemińskiego a malarstwem abstrakcyjnym artystów młodszego pokolenia, zdradzającym większy ładunek emocjonalny, jak choćby sztuka Stefana Gierowskiego.
Michel Seuphor pisał o nim: "Tak wrażliwe w swej surowości, tak wyrafinowane w kolorze, tyle subtelnego uczucia w prostocie formy - to byłyby już wystarczające cechy, by zwrócić uwagę na twórczość Mieczysława Tadeusza Janikowskiego i oddać należne mu miejsce wśród najlepszych w sztuce abstrakcji geometrycznej. Był cichy i prowadził tak dyskretny tryb życia, że tylko nieliczni o jego istnieniu wiedzieli. Żył dla swej sztuki i jej był całkowicie oddany. Nie wystarczyło więc już sił na walkę o uznanie, na atak na publiczność. Bardzo rzadko widywano jego jasną, smukłą sylwetkę na wernisażach. Sam artysta robił zawsze wrażenie jak gdyby zaskoczonego swoją obecnością. Pełen dyskretnego szacunku kłaniał mi się z daleka, jakby w obawie, żeby mi się nie narzucać" (Michel Seuphor, ze wstępu do katalogu pośmiertnej wystawy w Galerii Gmurzyńska-Bargera, Kolonia 1972).
Zamiłowanie do abstrakcji zrodziło się u Janikowskiego po emigracji do Francji w drugiej połowie lat 40. Jak wspominał sam artysta, było wypadkową wpływu czasu popularności tegoż kierunku, środowiska, w którym się obracał, i radykalnego sprzeciwu malarza wobec taszyzmu, który święcił wówczas triumfy na równi z abstrakcją geometryczną. Wspomnieć należy niewątpliwie również, że jego oryginalność, konsekwencja i kategoryczny stosunek do twórczości czyniły z niego artystę osamotnionego i za życia niedocenionego. We Francji uznawany za artystę polskiego, tutaj najczęściej przypisywany sztuce francuskiej, doczekał się raptem trzech indywidualnych wystaw swojej twórczości - w Londynie, Paryżu i krakowskiej Galerii Krzysztofory w 1962 roku.


Studiował w krakowskiej ASP pod kierunkiem prof. W. Jarockiego, K. Sichulskiego i S. Filipkiewicza. W czasie II wojny światowej żołnierz 1 Dywizji Pancernej gen. Maczka. Po wojnie studiował w College of Art w Edynburgu. Osiadł w Paryżu. Począwszy od lat 40 tworzył geometryczne abstrakcje, które z biegiem czasu ulegały coraz większemu uproszczeniu. Żył dla sztuki i był jej całkowicie oddany. Jego twórczość przypomniano wystawą monograficzną w Muzeum Narodowym w Warszawie w 2004 roku. Uprawiał równolegle malarstwo figuratywne, tworząc pejzaże, zwłaszcza prowansalskie oraz dzieła typu informel. Prace artysty znajdują się m.in. w zbiorach Muzeum Narodowego w Krakowie, Warszawie, Gdańsku i Poznaniu, Muzeum Sztuki w Łodzi.