Kompozycja, 1961 r.

"Tak wrażliwe w swej surowości, tak wyrafinowane w kolorze, tyle subtelnego uczucia w prostocie formy - to byłyby już wystarczające cechy, by zwrócić uwagę na twórczość Mieczysława Tadeusza Janikowskiego i oddać należne mu miejsce wśród najlepszych w sztuce abstrakcji geometrycznej. Był cichy i prowadził tak dyskretny tryb życia, że tylko nieliczni o jego istnieniu wiedzieli. Żył dla swej sztuki i jej był całkowicie oddany. Nie wystarczyło więc już sił na walkę o uznanie, na atak na publiczność. Bardzo rzadko widywano jego jasną, smukłą sylwetkę na wernisażach. Sam artysta robił zawsze wrażenie jak gdyby zaskoczonego swoją obecnością. Pełen dyskretnego szacunku kłaniał mi się z daleka, jakby w obawie, żeby mi się nie narzucać. Pewnego dnia, było to piętnaście lat temu - duża paryska galeria powzięła projekt urządzenia wystawy. Zapytano mnie: "Janikowskiego - prawda?", odpowiedziałem: "Oczywiście Janikowskiego". Galeria zmieniła właścicieli i mimo obietnicy danej artyście wystawa nie doszła do skutku. Duma tego wrażliwego, prawego człowieka została do głębi zraniona. I oto artysta zmarł bez najmniejszej nagrody za życie, które swej surowej dyscyplinie poświęcił. Czyżby okrutny los chciał aby Janikowski został na zawsze zapomniany? Czasami wystarczy jedna, jedyna osoba, maleńki impuls, aby koło sprawiedliwości puścić w ruch. To byłoby moim najgorętszym życzeniem."
Michel Seuphor, ze wstępu do katalogu pośmiertnej wystawy w Galerii Gmurzyńska-Bargera, Kolonia 1972

Mieczysław Janikowski należał do grona nielicznych polskich artystów wiernych abstrakcji geometrycznej. Był również niewątpliwie na tym polu twórcą niezwykle oryginalnym, jego nacechowana liryczną aurą twórczość sytuuje się pomiędzy kostruktywistycznymi poszukiwaniami powojennej awangardy spod znaku Stażewskiego i Strzemińskiego a malarstwem abstrakcyjnym artystów młodszego pokolenia, zdradzającym większy ładunek emocjonalny jak choćby sztuka Stefana Gierowskiego.
Zamiłowanie do abstrakcji zrodziło się u Janikowskiego po emigracji do Francji w drugiej połowie lat 40. Jak sam artysta wspominał było wypadkową wpływu czasu popularności tegoż kierunku, środowiska, w którym się obracał, i radykalnego sprzeciwu malarza wobec taszyzmu, który święcił wówczas triumfy na równi z abstrakcją geometryczną. Wspomnieć należy niewątpliwie również, że jego oryginalność, konsekwencja i kategoryczny stosunek do twórczości czyniły z niego artystę osamotnionego i za życia niedocenionego. We Francji uznawany za artystę polskiego, tutaj najczęściej przypisywany sztuce francuskiej doczekał się raptem trzech indywidualnych wystaw swojej twórczości - w Londynie, Paryżu i krakowskiej galerii Krzysztofory w 1962 roku. Stanowczo odcinał się od polskiej tradycji abstrakcji wywiedzionej z dokonań konstruktywizmu, z kolei geometryczne kompozycje twórców związanych z Francją, jak choćby Vasarely krytykował za całkowite odrzucenie treści, co uważał za zabieg w malarstwie niedopuszczalny. Jako ulubionego artystę wymieniał bez namysłu Francisco de Zurbarána - mistrza hiszpańskiego baroku, którego ascetyczne, poddane surowym rygorom kompozycyjnym obrazy, podobnie jak dzieła Janikowskiego, epatują szczególną liryczyno-mistyczną aurą. Wyważone efekty kompozycyjne i kolorystyczne pozwalają wywodzić malarstwo artysty z natury, są świadectwem głębokiej kontemplacji otaczającego świata i przeżytej ascezy. Z nieskomplikowanych w swych układach, powtarzanych wielokrotnie prostych form geometrycznych stworzył Janikowski obrazy niezwykłe, urzekające wielością efektów, swoją dostojnością i spokojem, zdradzające emocjonalne i intelektualne zaangażowanie artysty.