Z cyklu Multipart, 1970 r.

21 lutego 1970 roku, w warszawskiej Galerii Foksal Tadeusz Kantor zorganizował akcję zatytułowaną "Multipart" (nazwa powstała ze zbitki słów "multiplikacja" i "partycypacja"). Wystawiono wówczas 40 jednakowych, numerowanych egzemplarzy obrazu wykonanych według wskazówek artysty - do białego płótna o formacie 110×120 przytwierdzono zgnieciony parasol, całość pomalowano na biało i zatytułowano "Parapluie-emballage". Następnie, na wernisażu, wszystkie obrazy sprzedano po dość niskiej cenie. Kupujący podpisali z Kantorem umowę, zgodnie z którą na obrazie można było: "pisać obelgi, pochwały, słowa uznania, wyrazy współczucia, wyrazy najgorsze (...) wymazywać, przekreślać, rysować (...) zrobić z obrazem co się chce (...) podziurawić, spalić (...) sprzedać, odkupić, spekulować, ukraść". Ponadto nowi właściciele zobowiązani byli do ponownego pokazania obrazów w Galerii Foksal po okresie używania płótna. 20 lutego 1971 roku zorganizowano wystawę pt. "Ostatni etap "Multipartu" Tadeusza Kantora", podczas której zaprezentowano 25 nadesłanych parapluie-emballage po rocznej partycypacji nabywców. Część egzemplarzy została zniszczona lub sprzedana, część kolekcjonerów nie odpowiedziała na prośbę o ponowne wystawienie. Dominującą formą partycypacji okazało się wypełnianie białego płótna zapiskami i różnego typu przedmiotami na zasadzie kolażu. W akcji Multipart Tadeusz Kantor kwestionował i redefiniował samo pojęcie dzieła sztuki - dzieła autorskiego, efektu twórczości - odstępując od jego osobistej realizacji, przedstawiając jedynie koncepcję i opis techniczny. Zaprzeczając unikalności dzieła sztuki i pozbawiając go godności zakwestionował równocześnie pozycję muzeów, galerii i kolekcjonerów. Akcja ta należy niewątpliwie do najbardziej znanych happeningów Kantora a otworzyła ona nowy rozdział w myśleniu o sztuce na świecie i w Polsce.


Ukończył w 1939 ASP w Krakowie. Był jednym z najwybitniejszych przedstawicieli polskiej awangardy artystycznej doby powojennej, a przede wszystkim twórcą polskiego teatru awangardowego - w 1944 eksperymentalnego teatru podziemnego, a od 1956 teatru Cricot 2 w Krakowie. Był współzałożycielem i członkiem Grupy Plastyków Nowoczesnych w 1945. W 1955 odbył podróż do Paryża, gdzie zetknął się z najnowszymi tendencjami w sztuce światowej. W jego twórczości główną formą wypowiedzi artystycznej było malarstwo abstrakcyjne, zwłaszcza typu informel, zajmował się także grafiką; aranżował happeningi, zajmował się scenografią i filmem. Prowadził działalność pedagogiczną: w 1948 i 1968 roku w ASP w Krakowie i w 1961 w akademii w Hamburgu. Laureat m.in. nagrody Fundacji im. Goethego w 1978 w Szwajcarii.