Obraz, 1965 r.

Tadeusz Kantor za swoje działania artystyczne w zakresie informelu został doceniony zarówno przez publiczność i krytyków, jak i kolekcjonerów dzieł sztuki - Szwed Theodor Ahrenberg zorganizował mu pierwszą indywidualną wystawę w Sztokholmie. Był 1958 rok, ale lata ekspozycyjnego boomu Kantor miał dopiero przed sobą. W latach 1959-60 artysta pokazał swoje prace w Galerii H. Legendre w Paryżu, w Kunsthalle w Düsseldorfie, na Documenta 2 w Kassel, w Nowym Jorku, Göteborgu i na XXX Biennale w Wenecji. Zachodni krytycy jednogłośnie uznali Kantora za najważniejszego polskiego artystę sztuk wizualnych - w jego obrazach docenili przede wszystkim wschodnioeuropejski dramatyzm i nietuzinkowość rozwiązań kolorystycznych. Opisywana praca została zaprezentowana podczas wystawy "37 polskich artystów" w Tel Awiwie w Izraelu w 1965 roku. To niezwykle ciekawa ekspozycja w kontekście polityki kulturalnej obydwu krajów - nowo powstałego państwa żydowskiego i Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej okresu małej stabilizacji lat 60. Na wystawie oprócz prezentowanej na aukcji pracy Tadeusza Kantora pojawiły się obrazy, asamblaże i grafiki m.in. Jonasza Sterna, Jana Lebensteina, Alfreda Lenicy, Jerzego Tchórzewskiego, Jerzego Nowosielskiego, Jana Tarasina, Rajmuda Ziemskiego, Stefana Gierowskiego i Józefa Gielniaka. Kuratorem wystawy z polskiej strony był Ryszard Stanisławski, który wybrał artystów posługujących się w swojej pracy twórczej kategorią "metafory" i "poetyckiej wyobraźni". Każdy z zaprezentowanych twórców miał już ugruntowaną pozycję na rodzimym rynku i charakterystyczne podejście do formy i treści dzieła sztuki. Wystawa powstała z inicjatywy ówczesnego dyrektora telawiwskiej placówki - dr. Haima Gamzu. Prezentowany na aukcji obraz w stylu informel Tadeusza Kantora stanowi wyjątek w jego twórczości z opisywanego zakresu stylistycznego. Praca wyróżnia się jasnymi, wyrazistymi kolorami oraz kontrastowymi zestawieniami plam barwnych. Kantor od 1961 roku rozszerzył formułę informel i zastosował ją w tworzeniu spektakli w swoim teatrze "Cricot 2".

Ukończył w 1939 ASP w Krakowie. Był jednym z najwybitniejszych przedstawicieli polskiej awangardy artystycznej doby powojennej, a przede wszystkim twórcą polskiego teatru awangardowego eksperymentalnego teatru podziemnego, a od 1956 teatru Cricot 2 w Krakowie. Był współzałożycielem i członkiem Grupy Plastyków Nowoczesnych w 1945 roku. W 1955 odbył podróż do Paryża, gdzie zetknął się z najnowszymi tendencjami w sztuce światowej. W jego twórczości główną formą wypowiedzi artystycznej było malarstwo abstrakcyjne, zwłaszcza typu informel, zajmował się także grafiką; aranżował happeningi, zajmował się scenografią i filmem. Prowadził działalność pedagogiczną: w 1948 i 1968 roku w ASP w Krakowie i w 1961 w akademii w Hamburgu. Laureat m.in. nagrody Fundacji im. Goethego w 1978 w Szwajcarii.