Obraz, 1963 r.

Prezentowana praca pochodzi z 1963 roku, kiedy malarstwo Tadeusza Kantora zaczęło ulegać zmianie. Przełom lat 50. i 60. w twórczości Kantora oznacza obrazy o zgrubiałej, reliefowej powierzchni, nazywane przez niego z francuskiego informel. Celem tej sztuki było prowokowanie odbiorców do konfrontowania treści dzieła z realizmem samej natury. Wulkaniczna skorupa pokrywająca prace przywodzi na myśl oceaniczny pejzaż archipelagu, pełen wysp, zatok i półwyspów. "Obraz" to już kolejny etap: powstała w 1963 roku kompozycja jest zapisem przemian, które nastąpiły w sztuce Kantora.
W 1963 roku Kantor odszedł od informelu. Można przypuszczać, że informel poniekąd wyczerpywał możliwości abstrakcji analitycznej. Malowanie stało się aktem, który zaprzeczał tworzeniu kompozycji, planu, harmonii. Jak mówił Kantor, unikanie "przypadkowych zarysów formy, jakiejś 'pejzażowości' czy 'figuratywności'" było działaniem wbrew wyjściowym założeniom. Jak pisał Lech Stangret: "Grube zwały farby spojone z organicznymi materiałami nadawały pracom coraz bardziej dekoracyjny i przedmiotowy charakter. Przebywając w Hamburgu, Kantor zaczął się zastanawiać, czy istnieje szansa przekroczenia informelu, powrotu do realnego, przedmiotowego świata. W głośnym eseju 'Czy możliwy jest powrót Orfeusza?' porównał swoją sytuację do mitu o Orfeuszu pragnącym odzyskać Eurydykę. W poetyckiej refleksji wyjaśniał, że jego dylemat to 'odzyskanie' przedmiotu, przy niemożności naturalizmu w obrazie. Ewolucja malarstwa zaszła zbyt daleko, by możliwy był powrót do tradycyjnego malowania. W opuszczeniu 'piekła' informelu pomógł Kantorowi teatr" (Lech Stangret, Powrót do przedmiotu i postaci - ambalaże, ambalaże…, [w:] Tadeusz Kantor. Malarski ambalaż totalnego dzieła, [red.] Krystyna Czerni, Kraków 2006, s. 45-67).
Zdaniem Lecha Stangreta teatr pomógł Kantorowi wrócić do przedmiotu, bo posiadał własną materialną strukturę. W arsenale środków wybitnego malarza i twórcy teatru pojawiły się strzępki materiałów, szpargały, książki i deski. Taką samą zmianę obserwujemy w jego obrazach, na których pojawiły się zmięte fragmenty materiału czy zbutwiałego drewna. Kantor nieraz umieszczał na powierzchni płótna koperty, ubrania i opakowania. Wszystko to było próbą wyjścia z "zaklętego kręgu" bezprzedmiotowości i bezformia informelu.
W tym samym czasie Antoni Tàpies czy Alberto Burri tworzyli malarstwo materii. Na ich płótnach pojawiały się zgoła niemalarskie materiały, takie jak cement, piasek, stare fragmenty płótna, nadpalone deski. Było to zabiegiem, który miał za zadanie nie tylko wzbogacić fakturę, lecz także ujawniać dramatyzm ekspresji. Były to czasy nowego realizmu we Francji, pop-artu i op-artu, który powoli wchodził na salony największych instytucji kulturalnych na świecie.
Kantor był tego w pełni świadomy. W Paryżu widział wystawy Tinguely'ego, Spoerry'ego, Kleina, Tàpiesa, a w roku 1961 zwiedził w paryskim Musée d'Art Decoratifs ekspozycję "Przedmiot'", w której uczestniczyli m.in.: Arp, Mathieu, Dubuffet, Fontana. Jednak to nie wpływ Zachodu, lecz raczej naturalna ewolucja, była przyczyną zmiany sztuki Kantora. Jak pisał cytowany wyżej Lech Stangret:
"[Kantor] stopniowo zaczął włączać do swego malarstwa obiekty 'bliskie przejścia w stan materii' i materiały wyłaniające się z doświadczeń teatralnych. Zmięte, papierowe i foliowe torby, pudełka i worki, przyklejone do obrazów, przewiązane sznurkami działały swoją przedmiotowością, skupiając uwagę na kryjącym się w nich ładunku znaczeń i poezji".
Odrzucając możliwość iluzyjnego przedstawiania rzeczy, Kantor pragnął wyrazić przedmiot w sposób zupełnie odmienny. Wyobraźnia powiodła Kantora w stronę ambalażu, który stanowił rozszerzenie pojęcia malarskiego dzieła sztuki poza obraz. W roku 1963, czyli w momencie powstania prezentowanego "Obrazu", Kantor zaczął tworzyć nową serię: w kompozycjach pojawiały się torby, worki, pakunki i koperty. Dopiero rok później, kiedy wyjechał do Chexbres, nieoczekiwanie znalazł adekwatne do swoich odkryć określenie. Ambalaż (franc. emballage - opakowanie) skojarzył się artyście zarówno z fascynującą go czynnością opakowywania, jak i z przedmiotem najniższej rangi. Podobnie jak frotaż (ścieranie i wycieranie) i kolaż (klejenie i lepienie), ambalaż odnosił się do czynności z życia codziennego. Ambalaż stał się dla artysty zjawiskiem o wielkiej skali rozpiętości znaczeń, funkcjonującym "między wiecznością a śmietnikiem".

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.