Object pictural, 1964 r.

POCHODZENIE:
- kolekcja prywatna, Szwecja
- Bukowski’s, 2014
- kolekcja Wojciecha Fibaka, Monte Carlo
- kolekcja instytucjonalna, Polska


Dokładny moment rozpoczęcia się wielkiej popularności malarstwa bezforemnego, często określanej „epidemią informelu”, wyznacza wystawa Tadeusza Kantora i Marii Jaremy w Salonie „Po Prostu” pod koniec 1956. Ten okres w polskiej sztuce pewnie nigdy by nie miał miejsca, gdyby nie rozluźnienie po upadku doktryny socrealizmu, które stało się dla Kantora pretekstem do kolejnego wyjazdu do Paryża. W 1955 dołączył do grona twórców przedstawienia Iwaszkiewicza jako autor dekoracji i kostiumów. Ze stolicy Francji przywiózł tym razem taszyzm i informel, poznane wprost od Wolsa, Georgesa Mathieu, Jeana Fautriera, Hansa Hartunga i Jacksona Pollocka. Pierwsze „gorące abstrakcje” zaczął tworzyć tuż po powrocie znad Sekwany.
Nowy styl Tadeusza Kantora spotkał się w Polsce z wielkim entuzjazmem. Janusz Bogucki, jeden z najaktywniejszych krytyków tego czasu, pisał: „Otóż ten moment zanurzenia się choćby na krótko w informelu, w swobodnym i bezkształtnym istnieniu materii malarskiej, był w owym czasie zabiegiem odświeżającym, kąpielą, która wyzwalała formę z akademickich zwapnień wyobraźni. Informel stał się więc pewnego rodzaju kuracją na schorzenia nabyte w poprzednim okresie. Był oczywiście również malarską modą (...)” (Janusz Bogucki, Sztuka Polski Ludowej, Warszawa 1983, s. 128).
Kantorowskim informel spotkał się z uznaniem na II Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Zachęcie, na której twórca został wyróżniony. Szczególnie interesująca wydaje się płaszczyzna ówczesnych sporów o sztukę, nieopierających się już na oczywistym kontraście malarstwa abstrakcyjnego i realizmu, lecz abstrakcji zimnej i gorącej. By zająć określoną pozycję, lider krakowskiego środowiska artystycznego opublikował na łamach „Życia Literackiego” słynną wypowiedź: „Abstrakcja umarła - niech żyje abstrakcja!”. Była to apologia malarstwa uwolnionego z jarzma racjonalnej struktury, przypadkowego, otwartego na chaos. „Jesteśmy dopiero u progu zrozumienia ogromnej siły inspirującej, jaką zawiera to słowo. Materia - żywioł i gwałtowność, ciągłość i nieograniczoność, gęstość i powolność, ciekłość i kapryśność, lekkość i ulotność. Materia rozżarzona, eksplodująca, fluoryzująca, wezbrana światłem, martwa i uspokojona. Zakrzepłość, w której odkrywamy wszystkie ślady życia. Brak wszelkiej konstrukcji, jedynie konsystencja i struktura. Inna przestrzeń i inne pojęcie ruchu. Jak ująć i zdobyć materię, która jest samym życiem?” (Tadeusz Kantor, Abstrakcja umarła - niech żyje abstrakcja!, „Plastyka” nr 16, dodatek do „Życia Literackiego” 1957, nr 50, s. 6).
Zasadą tworzenia kompozycji informelowcy było wyciskanie farb olejnych wprost z tubek i rozlewanie puszek różnobarwnych lakierów na położoną poziomo powierzchnię płótna. Ostateczny kształt kompozycja uzyskuje dzięki użyciu dowolnych narzędzi, takich jak pędzel lub szpachla. Wagi nabrały nadrealistyczne techniki automatyzmu i przypadkowości. „Nowa ocena pojęcia ’przypadku’ otworzyła zaskakujący rozdział w historii sztuki. Dla mnie zjawisko ’przypadku’ i bezforemności, które pojawiło się wtedy w malarstwie, stanowiło istotę rzeczy. Przez porównanie uświadomiłem sobie obecność podobnej tendencji w mojej twórczości. Obecność, ale i odmienność jej źródeł i przebiegu. (...) Dla mnie przypadek to była metoda działania, znajdująca się ’poniżej’ normalnego oceniania zjawisk. Sztuka zmierzyła się z takim pojęciem, które było dotychczas ignorowane, spychane w najniższe kategorie działalności ludzkiej, opatrzone stemplem nieodpowiedzialności” (Tadeusz Kantor o sztuce informel rozmawia z Wiesławem Borowskim, [w:] Wiesław Borowski, Tadeusz Kantor, Warszawa 1982).

W 1939 roku ukończył ASP w Krakowie. Był jednym z najwybitniejszych przedstawicieli polskiej awangardy artystycznej doby powojennej, a przede wszystkim twórcą polskiego teatru awangardowego eksperymentalnego teatru podziemnego, a od 1956 teatru Cricot 2 w Krakowie. Był współzałożycielem i członkiem Grupy Plastyków Nowoczesnych w 1945 roku. W 1955 odbył podróż do Paryża, gdzie zetknął się z najnowszymi tendencjami w sztuce światowej. W jego twórczości główną formą wypowiedzi artystycznej było malarstwo abstrakcyjne, zwłaszcza typu informel, zajmował się także grafiką; aranżował happeningi, zajmował się scenografią i filmem. Prowadził działalność pedagogiczną: w 1948 i 1968 roku w ASP w Krakowie i w 1961 w akademii w Hamburgu. Laureat m.in. nagrody Fundacji im. Goethego w 1978 w Szwajcarii.


PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.