Kompozycja, ok. 1963 r.

OPIS: Sztuki przedstawiające, a zwłaszcza malarstwo stanowiły ważną część artystycznej działalności Kantora. W drugiej połowie lat 50. powstawały głównie gwałtownie malowane płótna taszystowskie. Obrazy te na swój sposób urzekały stroną wizualną: wibracjami plam, linii, barw; zarazem jednak robiły wrażenie, jakby autor podchodził do materii malarskiej w sposób "użytkowy" ("Oahu", 1957), choć pisał on, że są "wydzieliną" jego wnętrza. Od 1963 roku artysta zaczął tworzyć asamblaże i ambalaże - kompozycje półprzestrzenne, w których aplikowane na płótnie używane, nierzadko zniszczone przedmioty przeistaczały obraz w relief ("Mr. V Prado - Infantka", 1965; "Emballage", 1967). Pojawiły się zatem przyklejone do płócien worki, torby, pakunki i koperty. Gdy w roku 1964 wyjechał do Chexbres, nieoczekiwanie znalazł tam adekwatne do swoich odkryć określenie. Ambalaż (franc. "emballage" - opakowanie) skojarzył się artyście zarówno z fascynującą czynnością opakowywania, jak i z przedmiotem najniższej rangi. Podobnie jak usankcjonowane artystycznie: frotaż (ścieranie, wycieranie) i kolaż (klejenie, lepienie), zawierał w sobie odniesienie tak do technik plastycznych jak i do potocznych czynności życiowych. Odrzucając możliwość iluzyjnego przedstawiania rzeczy, Kantor pragnął "dotknąć przedmiotu w sposób "sztuczny" poprzez negatyw, odcisk lub przez coś, co go ukrywa". Nazwa zainspirowała go do napisania w 1964 "Manifestu Ambalaży". Ambalaż stał się dla artysty zjawiskiem o wielkiej skali rozpiętości znaczeń, funkcjonującym "między wiecznością a śmietnikiem". Ambalaż ukrywający nieznany przedmiot mieścił w sobie wiele możliwości emocjonalnych: "obietnicę, nadzieję, przeczucie, kuszenie, smak nieznanego i tajemnicy."
Ukończył w 1939 roku ASP w Krakowie. Był jednym z najwybitniejszych przedstawicieli polskiej awangardy artystycznej doby powojennej, a przede wszystkim twórcą polskiego teatru awangardowego - w 1944 roku eksperymentalnego teatru podziemnego, a od 1956 roku teatru Cricot 2 w Krakowie. Był współzałożycielem i członkiem Grupy Plastyków Nowoczesnych w 1945 roku. W 1955 roku odbył podróż do Paryża, gdzie zetknął się z najnowszymi tendencjami w sztuce światowej. W jego twórczości główną formą wypowiedzi artystycznej było malarstwo abstrakcyjne, zwłaszcza typu informel, zajmował się także grafiką; aranżował happeningi, zajmował się scenografią i filmem. Prowadził działalność pedagogiczną: w 1948 i 1968 roku w ASP w Krakowie i w 1961 roku w akademii w Hamburgu. Laureat m.in. nagrody Fundacji im. Goethego w 1978 w Szwajcarii.