Informel, 1961 r.

"Malarstwo informel było "wielką przygodą" w twórczości Tadeusza Kantora - tak właśnie określał artysta ten etap drogi artystycznej (...) Malowanie stawało się rodzajem gry hazardowej stwarzającej możliwość zrealizowania dzieła w oparciu o spontaniczny, wręcz spazmatyczny gest (nowa technika rozlewania farby na płótno zastawiała tu wiele pułapek) (...) Decyzja zrobienia pierwszego (i jedynego) kroku w stronę sztuki abstrakcyjnej, którą w istocie, choć w zupełnie nowym wydaniu, było malarstwo informel - musiała być dla Kantora decyzją trudną (...) W tej pozornej obcości nowej abstrakcji odnajdywał jednak wątki bardzo dla siebie bliskie (...) Odpowiadał mu w informelu negatywny stosunek do wszelkiej kalkulacji i skrępowania intelektualnego. Pochwycił też entuzjazm a nawet przejaskrawił rolę przypadku w procesie tworzenia obrazu (...) "Przypadek należy do zjawisk ignorowanych, pogardzanych, zepchniętych w najniższe rejony działalności ludzkiej. W sztuce odnajduje racje istnienia i swoją rangę" (...) Oryginalnym wkładem Kantora w historię sztuki informel jest (...) uświadomienie, niezwykłej, typowo kantorowskiej metamorfozy: "Materiały i przedmioty u progu przejścia w stan materii". Malarstwo informel stało się dla artysty "manifestacją życia", akcentowaną z całym naciskiem "kontynuacją nie sztuki, ale życia"
Wiesław Borowski, Wielka przygoda, [w:] Tadeusz Kantor informel, katalog wystawy, Starmach Gallery, Kraków 1999
Lata 50. w twórczości Tadeusza Kantora to okres sztuki imformel. Sam artysta swoje malarstwo określał jako "wydzielina jego wnętrza". Wówczas w sztuce Kantora eksploduje, tłumiona wcześniej potrzeba nieokiełznanej malarskiej ekspresji. Penetracja nowej techniki została zaczerpnięta od nowatorskiej wówczas sztuki Jeana Dubufetta, Jeana Fautrera i Antonia Tapiesa, z którą artysta spotkał się bezpośrednio podczas drugiego pobytu w Paryżu w 1955 roku. Imformele tworzone są za pomocą grubej warstwy materii malarskiej. Kantor często stosuje w obrębie jednego dzieła tempery, oleje, akryle, grubo położone werniksy, uzupełnione o malarskie akcenty naniesione ołówkiem, flamastrem, tuszem czy pastelami. Kompozycję obrazy współtworzą impastowo położone pociągnięcia farby o widocznym dukcie pędzla, grudki nierozrobionej farby. Wibrujące, soczyste akcenty czystej farby ożywiają, gęstą strukturę najczęściej ugrowego bądź czarnego tła.