Informel, 1959 r.

Terminu "Informel" (fr. "art informel" - sztuka bezkształtna) po raz pierwszy użyto tuż po zakończeniu II wojny światowej w 1945. Jako pierwszy posłużył się nim Georges Mathieu. Określenie to spopularyzowało się w 1951 roku, za sprawą zorganizowanej pod tą właśnie nazwą wystawy krytyka Michaela Tapie.
Tadeusz Kantor był spośród artystów polskich najczujniej wsłuchującym się w puls życia artystycznego na zachodzie Europy i w Stanach. Wierzył w postęp w sztuce i ciągle poszukiwał nowych, nie zużytych jeszcze form. Dlatego każdy jego wyjazd za granicę łączył się z importem nowych, zachodnich kierunków i tendencji. Pierwszy raz wyjechał do Paryża tuż po wojnie, w 1947. W maju 1955 wyjeżdża tam ponownie. Poznaje wtedy twórczość Wolsa, Foutriera, Mathieu i Pollocka. Po powrocie zaczyna tworzyć zupełnie inne obrazy, abstrakcje należące do propagowanego przez francuskiego krytyka Michela Tapie nurtu malarstwa akcji. Podobnie jak inni malarze gestu tytułuje je początkowo "Kompozycjami" a potem po prostu "Peinture" -" Obraz". Okres swojej działalności z lat 1956-63 on sam nazwał francuskim terminem Informel. Wolał to określenie wyłaniającej się "bezforemności" malarstwa materii, niż bardziej popularny w Polsce termin taszyzm (od "la tache" - plama). Określenie taszyzm wydawało się zbyt trywialnie i pejoratywnie sprowadzać sprawę do bryzgania i plamienia.
Informelowe obrazy Kantora po raz pierwszy pokazano w Warszawie w grudniu 1956 w salonie "Po prostu". Od roku 1957 Kantor ponownie wystawiał swoje obrazy za granicą: Monachium, Paryż, Dueseldorf, Kassel, Warszawa, Nowy Jork, Goeteborg, Wenecja. Przykładem na to jest prezentowana praca, pokazywana w Saidenberg Gallery w Nowym Jorku.
Tamten okres jest ważny w twórczości Kantora z jeszcze jednego powodu. W 1955 r., wraz z Marią Jaremą, założył Teatr Cricot 2 przy Domu Plastyków w Krakowie. Nazwą i rodowodem nawiązywał on do przedwojennego, krakowskiego Teatru Artystów Cricot (1933-39), "teatru zrodzonego z zabawy" (Leon Chwistek).
W 1961 r. pisze manifest Teatru Informel i rozpoczyna realizację w ramach Teatru Cricot 2 idei teatru artystycznego i autonomicznego. 14 stycznia 1961 pokazano premierę spektaklu Cricot 2- W małym dworku S.I. Witkiewicza. Jest to właśnie przykład Teatru Informel. Kantor tak wspomina to przedstawienie: ...ludzie w szafie upodobnieni do wieszanych tam ubrań, pozbawieni własnej woli, gadali swoje własne bzdury. Piękny spektakl, ale to była tylko próba przełożenia języka malarskiego na teatralny.
Informel był tylko jednym z przystanków na artystycznej drodze Kantora. Gdy "taszyzowanie" zrobiło się w Polsce naprawdę bardzo popularne, Kantor definitywnie odrzuca ten sposób tworzenia. W 1965 r. wyjeżdża na stypendium Forda do Nowego Jorku, gdzie poznaje nowe zjawiska w sztuce amerykańskiej (m.in. minimal-art, pop-art, happening).

"Powiedzieć o Kantorze, iż należy on do grona najwybitniejszych artystów polskich drugiej połowy dwudziestego wieku, to powiedzieć niewiele. Dla sztuki polskiej jest on tym, kim dla sztuki niemieckiej jest Joseph Beuys, a dla amerykańskiej Andy Warhol. Twórca zupełnie osobnej wizji teatru, aktywny uczestnik neoawangardowych rewolucji, oryginalny teoretyk, innowator głęboko osadzony w tradycji, malarz antymalarski, happener-heretyk, ironiczny konceptualista - to tylko niektóre z jego licznych wizerunków. Poza tym wszystkim, był Kantor niestrudzonym animatorem artystycznego życia w powojennej Polsce, można by rzec - jedną z jego głównych sił napędowych. O jego wielkości nie tyle decyduje jego twórczość, ile on sam pojęty jako całość, jako swego rodzaju Gesamtkunstwerk, na który składa się jego sztuka, jego teoria i jego życie." Jarosław Suchan