Bez tytułu, 1978 r.

„Wesołość obrazów Kalinowskiego nasuwa myśl o karnawale. Ich mozaikowata, odświętna barwność jest jakby festiwalowa. Na szarym tle pejzażu poznańskich przedmieść takie obrazy są kwiatem cieplarnianym wyhodowanym w jednym z seryjnych domów. Są to matissowskie fotele dla tych, którzy pragną ożywić swoją codzienność”.

Andrzej Kostołowski

Płótna Tadeusza Kalinowskiego dowodzą jego fascynacji możliwościami, jakie daje sztuka. Z dzieł bije niezaprzeczalna radość tworzenia. Tak opisywał malarstwo autora Andrzej Kostołowski: „W przeciwieństwie do tych 'poważnych' artystów malarz poznański nie stronił od żartu i nie otaczał własnej praktyki patetycznymi teoriami. Jeśli pisał o swych dziełach, to raczej skupiał się na konkretach i szczegółach technicznych, ale ta rzeczowość czyni jego teksty autentycznymi. Pielęgnował autonomię swej pracownianej pasji, mocno podtrzymywał ideę symultanicznego, płaskiego malowidła: 'maluję obrazy nie przestrzenne, a dwuwymiarowe, dbam o nienaruszenie płaszczyzny'. W przeciwieństwie do klasyków abstrakcji geometrycznej, działających z zaciśniętymi zębami, Kalinowski bawił się, wciągał w grę widza, nie udawał mistyka. Pokazywał swój trochę prywatny, radosny karnawał form” (Andrzej Kostołowski, Gry i wygląd. Uwagi o malarstwie Tadeusza Kalinowskiego, [red.] Wojciech Makowiecki, Poznań 2009, s. 14).
W tonie zabawy i eksperymentowania została także utrzymana zaprezentowana praca z 1978. Powstała w okresie, gdy artysta tworzył kompozycje kalejdoskopowe - geometryczne, przypominające w swoim układzie obrazy z dziecięcego kalejdoskopu, zmieniające swoje rozmieszczenie przy każdym ruchu dłoni. Artysta w ramach cyklu powrócił do zabawy przedmiotowością dzieła. Płótno stało się równoważne formie, farbie oraz fakturze farby. Kalinowski do końca swoich dni bawił się linią, raz łagodną, a innym razem - nerwową i zygzakowatą. Tak sam opowiadał o swojej twórczości: „Płótno pokrywam przeważnie dużymi barwnymi płaszczyznami, dbając o ich dźwięczność i nasycenie. Stosuję czysty i intensywny kolor, którego prawie nie łamię. Zamiast światła błyszczą kolorami barwne, jasne płaszczyzny. Krawędź koloru wykreślam linią, koło obrysowując cyrklem. Chętnie umieszczam koło przy kwadracie, daje to ważny dla mnie kontrast, bo krawędź koła ma linię krzywą i miękką, natomiast kwadrat - twardą i prostą” (Tekst autorski z katalogu Tadeusz Kalinowski, Galeria A, Gniezno 1969, [w:] Tadeusz Kalinowski 1909-1997 w stulecie urodzin, [red.] Wojciech Makowiecki, Poznań 2009, s. 232).
Tadeusz Kalinowski swoje pierwsze prace wykonywał w ramach działań grupy 4F + R (Forma, Farba, Faktura, Fantastyka + Realizm). Jej członkowie postulowali wprowadzenie nowych prądów i tendencji w sztuce. Jednym z głównych założeń było także połączenie twórczości z zadaniami społecznymi. W centrum zainteresowań grupy, prócz malarstwa i rzeźby, pozostawało także wzornictwo przemysłowe. W drugiej połowie lat 50. autor uprawiał informel, a w latach 60. rozpoczął eksperymenty z płaszczyzną obrazu. Na powierzchni płócien zaczęły pojawiać się rozmaite materiały. Dzieła powstające w tym czasie artysta określił mianem „sztuki śmietnika”. W latach 1962-64 malował tzw. „układy streficzne”. Na podłużnych, poziomych prostokątnych polach tworzył kompozycje dające wrażenie organicznych tkanek czy form architektury. Po okresie kalejdoskopowym poświęcił się przygotowywaniu trzech serii: „Układów zamkniętych”, „Układów wielostronnych” oraz „Układów otwartych”. Określał je „obrazami-przedmiotami”, ale przestrzegał przed interpretacją prac jako odwzorowania obiektów realnych.

Studia malarskie odbył w warszawskiej ASP pod kierunkiem M. Kotarbińskiego. Uczęszczał też do pracowni scenograficznej W. Drabika i W. Daszewskiego, oraz pobierał lekcje z zakresu architektury wnętrz u W. Jastrzębowskiego. Dyplom uzyskał w 1937. Od 1949 współpracował z awangardową grupą 4F+R (Forma, Farba, Faktura, Fantastyka + Realizm), do której powstania przyczynił się m.in. A. Lenica. Od wczesnych lat 60 sztuka Kalinowskiego wpisuje się w nurt abstrakcji geometrycznej. Olbrzymi wpływ na ukształtowanie się jego koncepcji sztuki o środkach wyrazu radykalnie ograniczonych do geometrycznych struktur mieli koryfeusze polskiej awangardy - W. Strzemiński, K. Sosnowski i A. Marczyński.


PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.