GZY, 1967 R

T. Brzozowski mówił o swoim malarstwie, że wyrazista forma, którą się posługuje służyć ma przekazaniu emocji. "Staram się być wierny sobie [...] Pragnę, aby moja sztuka była coraz głębsza, coraz doskonalsza... Szukam w ten sposób kontaktu z innymi ludźmi, bo chciałbym im powiedzieć rzeczy ważne - prawdę o człowieku".
F. LiIpop-Krance, Powroty, Biblioteka Więzi, Warszawa 2013, str. 474

Tadeusz Brzozowski
Studia rozpoczął na krakowskiej ASP w 1936, w latach 1940-42 kontynuował naukę w Kunstgewerbeschule (1940- 42). W czasie okupacji związany był z Teatrem Podziemnym T. Kantora. W 1945 ukończył studia na krakowskiej ASP. Był m.in. uczniem Ignacego Pieńkowskiego i Pawła Dadleza. W tym też czasie został pedagogiem i pracował na Politechnice Krakowskiej (1945-54), w Liceum Plastycznym w Zakopanem (1954-69), poznańskiej PWSSP (1961-79) i krakowskiej ASP (1979-81). W latach 1950-55 nie uczestniczył w oficjalnym życiu artystycznym zajmując się malowaniem polichromii kościelnych, konserwacją i nauczaniem rysunku na Wydziale Arch. Polit. Krakowskiej. W 1954 przeniósł się do Zakopanego, gdzie podjął się pracy pedagogicznej w Szkole Kenara i tu mieszkał do końca życia. Członek Grupy Młodych Plastyków, Klubu Artystów, II Grupy Krakowskiej oraz międzynarodowego ugrupowania artystów "Phases". W 1993 był laureatem Nagrody Fundacji im. A. Jurzykowskiego w Nowym Jorku. Sztuka Brzozowskiego dwukrotnie reprezentowała Polskę na Biennale w San Paulo (1959, 1975) i raz w Wenecji (1962). Od samego początku w twórczości artysty widzimy potrzebę interpretowania, a nie beznamiętnego opisywania codzienności. Stopniowe odrealnianie form doprowadza artystę do abstrakcji (były to lata sztuki informel w Polsce okres tzw. odwilży). W jego malarstwie głównym formalnym środkiem wyrazu stał się zdecydowany, energetyczny, przedstawiony za pomocą intensywnej, poszarpanej plamy kolor. Za pomocą tych środków wyrazu artysta chciał zilustrować człowieka, jego dramaty i targające nim emocje.