Winicjusz i Ligia (scena z Quo vadis), 1897 r.

Prezentowany obraz Stefana Bakałowicza powstał w 1897 roku, na fali rosnącego zainteresowania powieścią Henryka Sienkiewicza "Quo vadis". Ze względu na wczesną datę można spekulować na temat przeznaczenia kompozycji. W 1897 roku "Quo vadis" nie było bowiem jeszcze światowym bestsellerem - włoskie tłumaczenie powieści ukazało się dopiero w 1899 roku, a francuskie, które utorowało Sienkiewiczowi drogę do literackiej Nagrody Nobla, w 1900. W 1897 roku, kiedy powstawał obraz Bakałowicza, "Quo vadis" było znane przede wszystkim w dwóch kręgach kulturowych - w Polsce i Rosji (powieść ukazała się w Petersburgu już 1896 roku). Bakałowicz swój obraz zaprezentował więc zapewne albo polsko-, albo rosyjskojęzycznej publiczności. Właściwie w tym samym czasie Henryk Siemiradzki tworzył swoją "Dirce chrześcijańską" - również inspirowaną powieścią Sienkiewicza i pokazaną w 1897 roku. Syn malarza Władysława Bakałowicza. Pierwsze lekcje malarstwa pobierał w warszawskiej Klasie Rysunkowej. W latach 1874-76 kontynuował naukę w prywatnej pracowni Wojciecha Gersona. W trakcie studiów w akademii petersburskiej w latach 1876-82 był kilkakrotnie wyróżniany srebrnymi i złotymi medalami. Po ukończeniu studiów wyjechał na stypendium do Rzymu i osiadł tam na stałe. Pozostawał w serdecznych stosunkach z Henrykiem Siemiradzkim, również rzymianinem z wyboru. Za nadesłane z Rzymu prace w 1886 r. otrzymał tytuł akademika w zakresie malarstwa historycznego. Jego specjalnością były niewielkie kompozycje rodzajowe osadzone w scenerii antycznej, nierzadko o zabarwieniu anegdotycznym. Czerpał tematy m.in. z Quo vadis? H. Sienkiewicza. W późniejszym okresie malował też pejzaże, a po podróży do Egiptu w 1903 r. również sceny orientalne. Był dobrym portrecistą. Obrazy Bakałowicza, utrzymane w manierze akademickiej, zdradzają dobre opanowanie warsztatu, cechuje je sprawność rysunku, żywy koloryt i upodobanie do szczegółu. Wystawiał w Rzymie, Warszawie oraz w Rosji, gdzie jego prace cieszyły się dużym wzięciem.



Syn malarza Władysława Bakałowicza. Pierwsze lekcje malarstwa pobierał w warszawskiej Klasie Rysunkowej. W latach 1874-76 kontynuował naukę w prywatnej pracowni Wojciecha Gersona. W trakcie studiów w akademii petersburskiej w latach 1876-82 był kilkakrotnie wyróżniany srebrnymi i złotymi medalami. Po ukończeniu studiów wyjechał na stypendium do Rzymu i osiadł tam na stałe. Pozostawał w serdecznych stosunkach z Henrykiem Siemiradzkim, również rzymianinem z wyboru. Za nadesłane z Rzymu prace w 1886 r. otrzymał tytuł akademika w zakresie malarstwa historycznego. Jego specjalnością były niewielkie kompozycje rodzajowe osadzone w scenerii antycznej, nierzadko o zabarwieniu anegdotycznym. Czerpał tematy m.in. z Quo vadis? H. Sienkiewicza. W późniejszym okresie malował też pejzaże, a po podróży do Egiptu w 1903 r. również sceny orientalne. Był dobrym portrecistą. Obrazy Bakałowicza, utrzymane w manierze akademickiej, zdradzają dobre opanowanie warsztatu, cechuje je sprawność rysunku, żywy koloryt i upodobanie do szczegółu. Wystawiał w Rzymie, Warszawie oraz w Rosji, gdzie jego prace cieszyły się dużym wzięciem.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.