Scena w parku

Syn malarza W. Bakałowicza. Pierwsze lekcje malarstwa pobierał w warszawskiej Klasie Rysunkowej, w latach 1874-76 kontynuował naukę w prywatnej pracowni Wojciecha Gersona. W trakcie studiów w Akademii Petersburskiej w latach 1876-82 był kilkakrotnie wyróżniany srebrnymi i złotymi medalami. Po ukończeniu studiów wyjechał na stypendium do Rzymu i osiadł tam na stałe. Pozostawał w serdecznych stosunkach z Henrykiem Siemiradzkim. Za nadesłane z Rzymu prace w 1886 r. otrzymał tytuł akademika w zakresie malarstwa historycznego. Jego specjalnością były niewielkie kompozycje rodzajowe, osadzone w scenerii antycznej, nierzadko o zabarwieniu anegdotycznym. Czerpał tematy m.in. z Quo vadis H. Sienkiewicza. W późniejszym okresie malował też pejzaże, a po podróży do Egiptu w 1903 r. również sceny orientalne. Był dobrym portrecistą. Obrazy Bakałowicza, utrzymane w manierze akademickiej, zdradzają dobre opanowanie warsztatu, cechuje je sprawność rysunku, żywy koloryt i upodobanie do szczegółu. Wystawiał w Rzymie, Warszawie oraz w Rosji, gdzie jego prace cieszyły się dużym wzięciem.