Portret kobiety w różowej sukni, około 1939 r.

WYSTAWIANY: 1) Artur Nacht-Samborski (1898-1974). Wystawa monograficzna. 1977-1978 (MNW, MNP, MNK, MNG); katalog - poz. 27; 2) Artur Nacht-Samborski 1898-1974. Nieskończony kolor. 1999 - 2000 (MNP, GSW `Zachęta`, Pałac Sztuki w Krakowie, PGS w Sopocie); katalog - poz. 28, reprodukcja s. 168 3) Artur Nacht-Samborski (1898-1974). Malarstwo postaci - postacie malarstwa. 2009 (Muzeum Historyczne w Sanoku); katalog - poz. 59, reprodukcja s. 78
POCHODZENIE: od rodziny artysty (od 1993 r. depozyt rodziny malarza w Muzeum Narodowym w Poznaniu [nr Dep. AN/28])
LITERATURA: 1) Maria Gołąb "O chronologii i wybranych wątkach twórczości Artura Nachta-Samborskiego" [w:] `Artur Nacht-Samborski 1898-1974`, Poznań 1999, s. 12 2) Artur Tanikowski "Nie nazywać kolorów. O malarstwie Artura Nachta-Samborskiego", [w:] `Art.&Business`, 5/1999, s. 38-41; reprodukcja kol. s. 40 3) "Malarstwo polskie 1766-1945. Katalog zbiorów Muzeum Narodowego w Poznaniu", vol. 8, katalog opracowała Dorota Suchocka, Poznań 2005, rep. 944, s. 163
Studiował w krakowskiej ASP w latach 1918 - 21 pod kierunkiem J. Mehoffer i W. Weissa. Naukę malarstwa kontynuował w Berlinie i Wiedniu. W 1924 wyjechał z kapistami do Paryża, gdzie przebywał do 1939 r. W latach 1947 - 49 był profesorem w WSSP w Sopocie, a od 1949 do 1969 ASP w Warszawie. W początkowym okresie twórczości pozostawał pod wpływem ekspresjonizmu, nie był mu obojętny ruch formistyczny. Próbował połączyć w swych pracach twardość form geometrycznych z miękkością ludzkiego ciała czy kształtów roślinnych. W połowie lat dwudziestych istotną rolę w jego malarstwie zaczął odgrywać kolor traktowany z niezwykłym wyczuciem i zawsze harmonijnie zestrojony z przejrzystym układem kompozycyjnym. W poszukiwaniu właściwej miary dla sprzeczności, miary dla żywiołu życia i sztuki łączył artysta spontaniczny "rzut" doznania na płótno z logiką konstrukcji, najwyższą wrażliwość oka z głęboką kulturą, zmysłowe piękno z piękną myślą. Nacht niechętnie eksponował swe prace, wystawy indywidualnej nie miał nigdy. Dopiero w 1977 roku, na wielkiej pośmiertnej wystawie w warszawskim Muzeum Narodowym zaprezentowano kilkaset obrazów wybranych z ponad tysiąc obiektów liczącej pracownianej spuścizny artysty, ukazanej po raz pierwszy w sposób pełny i wszechstronny.