WIDOK STAREGO MIASTA W DREŹNIE, 1890 R.

OPINIA: obraz posiada opinię Elżbiety Charazińskiej
Za opinią: "Widok Starego Miasta [Alte Stadt] z charakterystycznymi budowlami, częściowo przesłoniętymi zielenią, został ujęty z klasycznej dla dawnych panoram Drezna perspektywy - z prawego brzegu Łaby - Elby, poniżej mostu Augusta. (?) Stanisław Wyspiański, wbrew woli swego mistrza Jana Matejki, odbył samodzielnie w okresie marzec - wrzesień 1890 r. wielką podróz artystyczną po Europie. Do Krakowa powracał przez Pragę, Drezno, Wrocław, Legnice, Poznań. Podróż ta pozwoliła artyście zapoznać się dogłębnie ze sztuką europejskiego średniowiecza, które to doświadczenia zaważyły na dalszym rozwojujego osobowości oraz warsztatu. Jak zawsze miał ze sobą szkicowniki, w których uwieczniał zarówno widoki odwiedzanych miejscowości, jak i plenery, a przede wszystkim szkice architektury oraz jej detali i studia zbiorów muzealnych. O towarzyszących temu wrażeniach raportował w listach do rodziny i przyjaciół. Na zwiedzanie Drezna poświęcił tydzień 22 - 28 sierpnia 1890 r."
Dramatopisarz, poeta, malarz i reformator teatru. W latach 1884-85 i 1887-95 studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych (był m.in. uczniem i współpracownikiem Jana Matejki) oraz na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 1890-94 przebywał za granicą, głównie w Paryżu, gdzie oddziałała na niego sztuka Paula Gauguina, nabistów oraz drzeworyt japoński. W latach 1898-98 był kierownikiem graficznym krakowskiego czasopisma "Życie". W latach 1898-1905 działał m.in. jako inscenizator w krakowskim teatrze. W 1906 roku został docentem w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych. Od 1897 roku był członkiem Towarzystwa Sztuka. Ulubioną techniką Stanisława Wyspiańskiego był pastel. Zajmował się też grafiką (m.in. ilustracje do Iliady, winiety i układy graficzne tygodnika krakowskiego "Życie" oraz publikowanych własnych dramatów). Ważne miejsce w jego działalności, rozpoczętej współpracą z Janem Matejką i Józefem Mehofferem przy polichromii Kościoła Mariackiego, zajmowały projekty witraży i polichromii wnętrz: np. w krakowskim kościele Franciszkanów 1897-1905, w katedrze lwowskiej 1892-94 i wawelskiej 1900-02 (nie zrealizowane). W twórczości plastycznej Wyspiańskiego przeważał portret, w dziedzinie którego reprezentował ekspresjonizm (np. portrety Kazimierza Lewandowskiego i Lucjana Rydla 1898) i pejzaż (m.in. cykl widoków na Kopiec Kościuszki 1904-05). Wyspiański opracowywał scenografie do własnych dramatów, projekty dekoracji wnętrz (np. Towarzystwa Lekarskiego w Krakowie), mebli i tkanin oraz projekty architektoniczne. Był jednym z twórców programu i praktyki tzw. sztuki stosowanej w Polsce, reformatorem grafiki książkowej. W jego stylu widoczny jest zarówno trwały wpływ Matejki, jak i żywe związki z secesją (dekoracyjność, charakterystyczna giętka i kapryśna linia, stylizacje roślinne) oraz wpływy impresjonizmu.