WIDOK DREWNIANEJ CERKWI

Prezentowany rysunek skłonni jesteśmy uważać -wbrew tradycji wyrażonej przez wspomniany, przeniesiony na plecy dawny zapisek - za powstały dwa lata wcześniej: nie w sugerowanym, narzucającym się poniekąd w sposób naturalny, roku 1889, w którym to Wyspiański wziął udział w wakacyjnej wycieczce inwentaryzacyjnej po Galicji Zachodniej; najpierw pod kierunkiem prof. Władysława Łuszczkiewicza (m. in. Nowy i Stary Sącz, Biecz, Bobowa i Jeżów) a następnie już niejako prywatnie, w towarzystwie Józefa Mehoffera (m.in. Krużlowa, Korzenna, Mogilno, Grzybów i Ptaszkowa), ale w pierwszej połowie sierpnia roku 1887, kiedy to świeżo upieczony osiemnastoletni maturzysta, a wkrótce już (od października) student krakowskiej Szkoły Sztuk Pięknych podróżował po Galicji Wschodniej (m. in. Drohobycz, Rohatyn, Stanisławów, Bohorodczany, Halicz i Lwów). Tylko podczas tej wyprawy mógł oglądać cerkwie grekokatolickie (możliwość identyfikacji przedstawionej na naszym rysunku ze względu na stopień jego sumaryczności wydaje się bardzo problematyczna); zresztą jego klasa artystyczna (przyciętej karty ze szkicownika?) odstaje jednak znacznie od poziomu zachowanych prac, wykonanych na zlecenie Łuszczkiewicza było nie było po dwóch latach studiów; co zresztą nie zmienia faktu, iż już te juwenilia zyskały uznanie w oczach Jana Matejki.

Stanisław Wyspiański studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych. Kształcił się także w Paryżu w Academie Colarossi. Na gruncie francuskim, podczas licznych stypendiów zapoznał się z najnowszymi trendami w sztuce. W latach 1887 -90 i 1896-97 studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim historię, historię sztuki i literatury. Był jednym z założycieli Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka". Od 1902 r. prowadził katedrę malarstwa dekoracyjnego i kościelnego.