Śmierć boża i śmierć człowiecza

Prezentowany szkic Stanisława Wyspiańskiego może budzić zainteresowanie już samą techniką wykonania - praca malowana jest bowiem farbą olejną. Obecność prac olejnych w oeuvre Wyspiańskiego, który kojarzony jest powszechnie z innymi środkami malarskimi, przede wszystkim pastelem i witrażem, nie powinna jednak dziwić. Po pierwsze obraz powstał we wczesnej fazie twórczości Wyspiańskiego, zapewne w Paryżu między 1893-95 rokiem. Artysta nie wiedział wtedy jeszcze, że jest alergikiem uczulonym na biel cynkową i pracował, podobnie jak jego koledzy z krakowskiej ASP, w najpopularniejszej wtedy technice olejnej. Porzucił ją na rzecz pastelu dopiero pod koniec lat 90., kierowany troską o własne zdrowie (nie należy jednak zapomnieć, że w Paryżu Wyspiański oglądał pastelowe prace Henriego Toulouse-Lautreca i Edgara Degasa, które również mogły przyczynić się do skierowania uwagi na technikę pastelu). Z wcześniejszego, paryskiego okresu pochodzi kilka prac malowanych olejami - liczne szkice aktów powstałe w czasie posiedzeń w Akademii, widok Ogrodu Luksemburskiego, kilka portretów i właśnie prezentowana, symboliczna kompozycja. Utrzymana w monochromatycznej kolorystyce (uderzają walory zimnej szmaragdowej niemal zieleni i zgaszona czerwień) scena przedstawia w górnej części Ukrzyżowanie; na dole umarłego mężczyznę przywalonego sztandarem. Obraz malowany jest szkicowo i szybko. Dobrze widoczna jest przebijająca niezagruntowana faktura płótna. Bez wątpienia mamy tu do czynienia ze szkicem do niezachowanej albo niezrealizowanej większej kompozycji. Jej tematyka: przeciwstawienie sobie dwóch śmierci - śmierci Chrystusa i człowieka - wpisuje się we wczesny etap kształtowania się symbolistycznego języka Wyspiańskiego. Ikonografia obrazu współgra z naszą wiedzą o atmosferze, w której dojrzewał talent Wyspiańskiego.
Dramatopisarz, poeta, malarz i reformator teatru. W latach 1884-85 i 1887-95 studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych (był m.in. uczniem i współpracownikiem Jana Matejki) oraz na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 1890-94 przebywał za granicą, głównie w Paryżu, gdzie oddziałała na niego sztuka Paula Gauguina, nabistów oraz drzeworyt japoński. W latach 1898-98 był kierownikiem graficznym krakowskiego czasopisma "Życie". W latach 1898-1905 działał m.in. jako inscenizator w krakowskim teatrze. W 1906 roku został docentem w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych. Od 1897 roku był członkiem Towarzystwa Sztuka. Ulubioną techniką Stanisława Wyspiańskiego był pastel. Zajmował się też grafiką (m.in. ilustracje do Iliady, winiety i układy graficzne tygodnika krakowskiego "Życie" oraz publikowanych własnych dramatów). Ważne miejsce w jego działalności, rozpoczętej współpracą z Janem Matejką i Józefem Mehofferem przy polichromii Kościoła Mariackiego, zajmowały projekty witraży i polichromii wnętrz: np. w krakowskim kościele Franciszkanów 1897-1905, w katedrze lwowskiej 1892-94 i wawelskiej 1900-02 (nie zrealizowane). W twórczości plastycznej Wyspiańskiego przeważał portret, w dziedzinie którego reprezentował ekspresjonizm (np. portrety Kazimierza Lewandowskiego i Lucjana Rydla 1898) i pejzaż (m.in. cykl widoków na Kopiec Kościuszki 1904-05). Wyspiański opracowywał scenografie do własnych dramatów, projekty dekoracji wnętrz (np. Towarzystwa Lekarskiego w Krakowie), mebli i tkanin oraz projekty architektoniczne. Był jednym z twórców programu i praktyki tzw. sztuki stosowanej w Polsce, reformatorem grafiki książkowej. W jego stylu widoczny jest zarówno trwały wpływ Matejki, jak i żywe związki z secesją (dekoracyjność, charakterystyczna giętka i kapryśna linia, stylizacje roślinne) oraz wpływy impresjonizmu.


Podatki i opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.