Pejzaż - widok pól, około 1894 r.

Przyjęło się sądzić, że prezentowany obraz powstał w 1894 roku, w czasie czwartego, ostatniego pobytu młodego Stanisława Wyspiańskiego we Francji. W tym czasie artysta, współcześnie kojarzony przede wszystkim z pastelami i witrażami, eksperymentował z techniką malarską. Podparyskie pejzaże malował niekiedy w pastelu ("Miasteczko" z 1893, "Krajobraz nadwodny", oba w Muzeum Narodowym w Warszawie), innym razem - farbą olejną (oprócz prezentowanej pracy warto wymienić kompozycję "Barki na Sekwanie" z 1894, Muzeum Narodowe w Krakowie). Co ciekawe, w tym czasie to olej był wiodącą "formą wyrazu" Wyspiańskiego, a pastel jedynie przedmiotem nauki i eksperymentu. 5 czerwca 1893 roku Wyspiański pisał w liście do Maszkowskiego: "Maluję portrety pastelami dla wszystkich znajomych za darmo (...) że zaś w pastelach nabrałem pewnej wprawy i umiem przynajmniej zabrać się do rzeczy, więc wypadają nieźle - a mam przy tem wielką sposobność do nauki". Dopiero po powrocie do Krakowa, kiedy artysta dowiedział się, że jest alergikiem uczulonym na biel cynkową, porzucił oleje na rzecz pastelu.
Prezentowany pejzaż w sugestywny sposób pokazuje na czym polegała przemiana sztuki Wyspiańskiego, wynikła w pewnym stopniu ze zmiany medium. Obraz malowany jest dynamicznie, szybko. Technika kojarzyć się może z wczesnymi pracami Wojciecha Weissa czy ekspresjonistycznym nurtem impresjonizmu, który - o czym świadczą listy - Wyspiański poznał w Paryżu bardzo dobrze. Kompozycja, choć pochodzi z wczesnego okresu twórczości Wyspiańskiego, budzi skojarzenia z pejzażami, które artysta opracował w technice pastelu na początku XX wieku: przede wszystkim z widokami na Kopiec Kościuszki, malowanymi z okna pracowni. Wszystkie te dzieła łączy podobne myślenie o kompozycji - wysoki horyzont, umieszczenie w centrum i na ukos błotnistej drogi, zrezygnowanie ze sztafażu. Mając na uwadze liczne "Kopce", w prezentowanym obrazie chciało by się widzieć przykład wczesnego podkrakowskiego pejzażu (wiadomo notabene, że Wyspiański przez wiele lat chętnie malował w Konarach w Tarnowskiem oraz w kilku podkrakowskich wsiach, gdzie jeździł szkicować zabytki rzeźby średniowiecznej i lokalną florę, która złożyła się potem na słynny "Zielnik" artysty). Stanisław Świerz datował jednak prezentowany obraz na rok 1894. Z korespondencji artysty wiadomo, że między marcem a grudniem 1894 roku przebywał on we Francji - wydaje się więc, że kompozycja może przedstawiać pejzaż z Ile-de-France. Na tle pozostałych pejzaży opracowanych przez Wyspiańskiego w czasie podroży do Francji, prezentowana praca odznacza się największą świetlistością i jasnym kolorytem, zapowiadającym niekiedy późniejszą "pastelowość" kompozycji artysty.
Pobyt w Paryżu był dla Wyspiańskiego okresem intensywnych twórczych poszukiwań. Helena Blum pisała o podróży Wyspiańskiego następująco: "Z Krakowa obaj [Wyspiański podróżował z Mehofferem] młodzi artyści wyjeżdżali jednak zbuntowani i wbrew woli Matejki, który uważał ich jeszcze za nie dość dojrzałych do spotkania ze sztuką Zachodu. W protokołach posiedzeń Szkoły Sztuk Pięknych czytamy wypowiedziane obawy Matejki, że obaj zapewne ulegną zgubnemu wpływowi realizmu Maneta. Toteż szły do Paryża listy Władysława Łuszczkiewicza dyktowane troską Matejki, zawierające przestrogi i szczegółowe wskazówki dla młodych artystów. I tak w liście Łuszczkiewicza, pisanym zresztą z dużą życzliwością do Mehoffera, czytamy: 'Przyczepić się trzeba do szkoły i zetknąć z poważnym światem sztuki - pamiętaj nie chwytać się nowostek w sztuce, ale szukać tego, co nazywamy poważnym językiem sztuki, da to studium natury, robione oczyma i ręką rozumiejącą cel wyższego malarstwa. Po Matejce trzeba zająć miejsce jednemu z Was, a pobijecie go stawiając obok równie potężnego realizmu kierunek idealny'. W innym liście, pisanym do obu młodych artystów, Łuszczkiewicz radzi: 'Kształcić się dalej na wzór mistrzów Odrodzenia i zyskać cały obszar twórczości... Zbliżać się do starych i wytrawnych artystów, unikać stosunku z hołotą artystyczną, bo od niej się nic nie zyska' (H. Blum, Wyspiański, Warszawa 1969, s. 6). Jak wiadomo, artyści do rad swoich profesorów odnosili się z dystansem.

Dramatopisarz, poeta, malarz i reformator teatru. W latach 1884-85 i 1887-95 studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych (był m.in. uczniem i współpracownikiem Jana Matejki) oraz na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 1890-94 przebywał za granicą, głównie w Paryżu, gdzie oddziałała na niego sztuka Paula Gauguina, nabistów oraz drzeworyt japoński. W latach 1898-98 był kierownikiem graficznym krakowskiego czasopisma "Życie". W latach 1898-1905 działał m.in. jako inscenizator w krakowskim teatrze. W 1906 roku został docentem w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych. Od 1897 roku był członkiem Towarzystwa Sztuka. Ulubioną techniką Stanisława Wyspiańskiego był pastel. Zajmował się też grafiką (m.in. ilustracje do Iliady, winiety i układy graficzne tygodnika krakowskiego "Życie" oraz publikowanych własnych dramatów). Ważne miejsce w jego działalności, rozpoczętej współpracą z Janem Matejką i Józefem Mehofferem przy polichromii Kościoła Mariackiego, zajmowały projekty witraży i polichromii wnętrz: np. w krakowskim kościele Franciszkanów 1897-1905, w katedrze lwowskiej 1892-94 i wawelskiej 1900-02 (nie zrealizowane). W twórczości plastycznej Wyspiańskiego przeważał portret, w dziedzinie którego reprezentował ekspresjonizm (np. portrety Kazimierza Lewandowskiego i Lucjana Rydla 1898) i pejzaż (m.in. cykl widoków na Kopiec Kościuszki 1904-05). Wyspiański opracowywał scenografie do własnych dramatów, projekty dekoracji wnętrz (np. Towarzystwa Lekarskiego w Krakowie), mebli i tkanin oraz projekty architektoniczne. Był jednym z twórców programu i praktyki tzw. sztuki stosowanej w Polsce, reformatorem grafiki książkowej. W jego stylu widoczny jest zarówno trwały wpływ Matejki, jak i żywe związki z secesją (dekoracyjność, charakterystyczna giętka i kapryśna linia, stylizacje roślinne) oraz wpływy impresjonizmu.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.