TANCERKA

Kształcił się w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Konstantego Laszczki oraz studiował historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim (1909-1911). Następnie wyjechał do Paryża, gdzie uczęszczał do akademii Colarossiego (1911-1912). Przed II wojną światową mieszkał i tworzył w Warszawie, w latach 1923-1926 ponownie
w Paryżu. Brał czynny udział w życiu artystycznym. Był członkiem i wieloletnim prezesem "Towarzystwa Rzeźba". Wystawiał swoje prace od roku 1911; w TZSP w Warszawie oraz w TPSP w Krakowie, a także w Société Nationale des Beaux-Arts w Paryżu i Caën we Francji. Tworzył realistyczne popiersia, kompozycje figuralne, alegoryczne, religijne, nagrobne oraz pomniki (pomnik Kilińskiego w Warszawie). W okresie międzywojennym zajmował się głównie rzeźbą monumentalną. We wczesnym okresie artysta tworzył w stylistyce młodopolskiej. Późniejsze, bardziej dojrzałe prace, utrzymane są już w konwencji dominującego w rzeźbie 20-lecia międzywojennego realizmu, często skłaniającego się w stronę klasycznej idealizacji. Jego prace cechują się niezwykłą precyzją w oddaniu szczegółów oraz staranny, gładki modelunek. Najbardziej znaną kompozycją Jackowskiego jest Tancerka. Tworzył ją w kilku wersjach (w latach 1906-1916), z których najbardziej znana jest obecnie prezentowana. Jej większa wersja została w roku 1927 ustawiona w Parku Skaryszewskim w Warszawie.