Tancerka

W latach 1909-1911 studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Konstantego Laszczki oraz historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. W okresie 1911-1912 przebywał w Paryżu, gdzie uczęszczał m. in. do akademii Colarossiego. Przed II wojną światową mieszkał i tworzył w Warszawie, gdzie brał czynny udział w życiu artystycznym, m. in. był członkiem i wieloletnim prezesem Towarzystwa Rzeźba. Po II wojnie światowej, w czasie której większość jego dzieł uległa zniszczeniu, zamieszkał w Katowicach. Wczesne rzeźby Jackowskiego powstawały pod wpływem stylistyki Młodej Polski. Ok. 1915 roku skłonił się ku realizmowi poddawanemu czasem klasycznej stylizacji. Prace artysty cechowała nieodmiennie doskonałość warsztatowa i precyzja modelunku bryły.

Zasłynął jako portrecista oraz twórca rzeźb monumentalnych i nagrobków. Tematem często podejmowanym przez rzeźbiarza był motyw tańca. Około 1927 roku stworzył kilka wersji Tancerki. Jedna z nich w monumentalnej skali została ustawiona w Parku Skaryszewskim. Z innych wybitnych prac Jackowskiego wymienić można Pomnik Jana Kilińskiego na Podwalu w Warszawie oraz wodotrysk Igraszka z aligatorem na placu Jana Henryka Dąbrowskiego tamże (oba ostatnie dzieła z 1936 roku). Wielką popularnością cieszyła się również zniszczona w czasie II wojny światowej Żniwiarka - posąg ustawiony w latach trzydziestych na placu Wilsona w Poznaniu. Wiele dzieł artysty znajduje się na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, m. in. grobowiec Bolesława Prusa z 1914 r.