GŁOWA KRÓLOWEJ SABY, 1954

JAGMIN Stanisław
Rzeźbiarz polski. krótko pracował w Warszawie w fabryce platerów Frageta. W roku 1898 rozpoczął studia w krakowskiej ASP. Studiował rzeźbę i ceramikę w pracowni Konstantego Laszczki. W latach 1904-1905 przebywał w Paryżu w Académie Julian i praktykował w Sèvres u u braci Mougin oraz wytwórniach ceramicznych w Miśni i Wiedniu. W latach 1903-1906 wznowił działalność radziwiłłowskiej manufaktury w Nieborowie. Tworzył w niej nieszkliwioną ceramikę nawiązującą do pochodzących z wykopalisk form słowiańskich i celtyckich oraz secesyjne wyroby szkliwione wielobarwnie. W 1906 roku w warszawskiej Zachęcie odbyła się wystawa dzieł Stanisława Jagmina. Po raz pierwszy wystawiono tu ceramikę. W roku 1909 uruchomił w Warszawie, pierwszą w Polsce, całkowicie zmechanizowaną kaflarnię. W latach 1918-1919 wykładał estetykę filmową w pierwszej w Polsce szkole filmowej Modzelewskiego w Warszawie. W roku 1920 został kierownikiem Wydziału Rzeźby i Ceramiki w Szkole Sztuk Zdobniczych w Poznaniu. W latach 1925-1936 prowadził Wydział Ceramiki. Współorganizował fabryki ceramiki w Chodzieży i Ostrzeszowie. Po okresie fascynacji secesją, późniejsza twórczość Jagmina bliższa jest klasycyzmowi. W latach 1944-1952 był konserwatorem w Zarządzie Miasta Stołecznego Warszawy i zajmował się odbudową pomników oraz rzeźb parkowych.
Jagmin był niestrudzonym eksperymentatorem w dziedzinie technologii ceramicznych i ich zastosowania w architekturze. Zawsze sprzeciwiał się podziałowi na sztukę czystą i stosowaną.