DZIEDZINIEC WAWELSKI

Studia artystyczne rozpoczął w pracowni rzeźbiarza Leonarda Marconiego we Lwowie, kontynuował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych i Akademii Sztuk Pięknych w Monachium. Po powrocie do kraju osiadł w Krakowie. Cieszył się dużym uznaniem jako malarz zabytkowych miast polskich, zwłaszcza zaś widoków Krakowa.
Utrzymany w intensywnej kolorystyce obraz przedstawia widok na bramę wejściowa na piękny dziedziniec pałacowy zamku wawelskiego. Z lekkich, wspartych na smukłych kolumnach arkadowych krużganków wchodzi się do przestronnych i pełnych światła komnat. Wnętrza zamku, ze wspaniałą Salą Poselską i jej kasetonowym stropem, to świadectwo dużych umiejętności zarówno włoskich, jak i rodzimych rzemieślników różnych specjalności. Sale zamkowe zdobione były przez arrasy, których pokaźną kolekcją zgromadził Zygmunt August. Pałac renesansowy wraz z tzw. dziedzińcem arkadowym zajmuje najwyższą północno-wschodnią część wzgórza wawelskiego. Jest to miejsce, w którym prawdopodobnie już od czasów wczesnopiastowskich (od X/XI - pocz. XI wieku), mieścił się zespół budowli mieszkalno-reprezentacyjnych i sakralnych stanowiący rezydencję władców - królów i książąt. Tu w pierwszej połowie XIV wieku Kazimierz Wielki wzniósł gotycki zamek. Na jego miejscu - w czasach Zygmunta Starego w pierwszej połowie XVI wieku - Eberhard Rosenberger, Franciszek Florentczyk, Bartłomiej Berrecci oraz Mistrz Benedykt wybudowali renesansowy pałac powiększając jednocześnie powierzchnię tej części wzgórza przez nasyp od strony południowej. Historia archeologicznego rozpoznania dziedzińca arkadowego Zamku Królewskiego sięga początków XX wieku.
Artysta często przedstawiał w swych pracach miejsca zabytkowe. Kraków zaś stał się jego ulubionym tematem. Dziedziniec wawelski, zróżnicowany w swych cieniach i podcieniach, pozwala ponadto na grę ze światłem.